فراعنه مصر فرمانروایان سرزمین مصر بودند که آنها را به این نام می شناختند. در بین فراعنه چندین فرعون از همه معروف تر بودند آن هم به خاطر ویژگی های خاص خود یا کارهایی که در آن دوره ها انجام داده اند. داستان فرعون که در ادامه آمده است درباره یکی از فراعنه است که ادعای خدایی کرده بود.
داستان فرعون
فرعون پادشاه مصر ادعای خدایی می‌کرد. روزی مردی نزد او آمد و در حضور همه خوشه انگوری به او داد و گفت: «اگر تو خدا هستی پس این خوشه را تبدیل به طلا کن.» داستان فرعون و ادعایی که کرده بود را در ادامه بخوانید.
فرعون یک روز از او فرصت گرفت. شب هنگام در این اندیشه بود که چه چاره‌ای بیندیشد و همچنان عاجز مانده بود که ناگهان کسی درب خوابگاهش را به صدا در آورد. فرعون پرسید: «کیستی؟»
داستان فرعون و ادعایش
ناگهان دید که شیطان وارد شد و گفت: «خاک بر سر خدایی که نمی‌داند پشت در کیست.»
سپس وردی بر خوشه انگور خواند و خوشه انگور طلا شد. بعد خطاب به فرعون گفت: «من با این همه توانایی لیاقت بندگی خدا را نداشتم، آنوقت تو با این همه حقارت ادعای خدایی می‌کنی؟»
پس شیطان عازم رفتن شد که فرعون گفت: «چرا انسان را سجده نکردی تا از درگاه خدا رانده نشوی؟»
شیطان پاسخ داد: «زیرا می‌دانستم که از نسل او همانند تو به وجود می‌آید!
بد نیست اطلاعاتی در مورد فرعون در مصر باستان بدانید
واژه فِرعَون لقبی است که در دوره متأخر برای نام بردن از فرمانروایان سلسله های مصر باستان به کار می رود. هر چند، از نظر تاریخی، فرعون فقط در طی پادشاهی نوین مصر، به ویژه در میانه دودمان هجدهم مصر، پس از سلطنت حتچپسوت به عنوان یک لقب برای پادشاهان مورد استفاده قرار گرفت.
فرعون مدیر ارشد، رئیس ارتش، و فرمانروای کل مصر تلقی می شده است. او همچنین پسر رع به شمار می آمده. واژه فرعون از ریشه قبطی «پِرآ» به معنای «خانهٔ بزرگ» است؛ اشاره ای به این واقعیت که فرعون ها خود را پناهگاه مردم می دانستند و برای خود کاخ های بزرگ پادشاهی داشتند. با آنکه در اصل این واژه اشاره به کاخ پادشاهی فرمانروا می کرد، تا هنگام توتمس سوم (۱۴۲۵–۱۴۷۹ پ. م) در پادشاهی نوین، دیگر به عنوان نامی برای شخص فرمانروا به کار گرفته می شد.
تاریخچه نامگذاری فرعون
فِرعَون لقبی است که در دوره متأخر برای نام بردن از فرمانروایان سلسله های مصر باستان به کار می رود
نخستین شخصی که در تاریخ مصر باستان به نام فرعون مشهور است، شخصی است
به نام پادشاه عقرب که نام اصلی وی مشخص نیست؛ ولی در نقشی که از او روی
یک گرز سنگی وجود دارد، عقربی روبروی صورت او دیده می شود و به این دلیل او را
به این نام می خوانند. از فراعنهٔ مصر می توان خوفو، خفرع، منکورع، رامسس دوم،
آخناتون، توت آنخ آمون، شهبانو حتچپسوت، و توتمس سوم را نام برد.
در میان تمامی این فراعنه، خوفو، خفرع و منکورع به خاطر ساختن اهرام ثلاثه، توتمس سوم و رامسس دوم به خاطر قدرت بیش از حد در اداره کشور و کشورگشایی، آخناتون به خاطر مخالفت و ضدیت با تمام عقاید فراعنه گذشته و ساختن شهر آخن آتون (افق آتون) به همین منظور و توت آنخ آمون به خاطر مرگ عجیبش در سن هیجده سالگی و گنجینه دست نخوردهٔ مقبره خود بیش از بقیه فراعنه شهرت دارند.
فرعون در قرآن
داستان فرعون در قرآن
در قرآن از فرمانروای زمان موسی در مصر، با عنوان فرعون یاد شده است؛ ولی از فرمانروای زمان یوسف در مصر، با عنوان پادشاه (مَلِک) یاد شده است. بسیاری از مورخان اسلامی باور دارند که رامسس دوم فرعون هم عصر موسی بوده است. از جمله محمد بیومی مهران، استاد برجسته دانشگاه اسکندریه، در مقاله اش پس از بررسی نظرات و دلایل پژوهشگران مختلف، «رامسس دوم» را یکی از فرعون های معاصر موسی می داند.
فرعون زمان حضرت موسی که بود؟
رامسس دوم یا رامسس بزرگ (زاده ۱۳۰۲، پادشاهی ۱۲۷۹-۱۲۱۳ (پیش از میلاد))
فرعون مصر باستان از دودمان نوزدهم پادشاهان آن سرزمین بود. بسیاری او را
نیرومندترین فرعون تاریخ مصر باستان می دانند.
ستی یکم پدرش هنگامی که او چهارده ساله بود وی را به جانشینی برگزید.او از همین سن همراه پدرش در جنگ علیه اقوام نوبیایی و لیبی شرکت می کرد.رامسس در آغاز دهه بیستم زندگی به پادشاهی رسید. او ۶۶سال و دوماه پادشاهی نمود و بیش از نود سال زیست. و دارای ۴۵ پسر و ۶۰ دختر از ۱۰۸ همسر خود بود او پایتخت را از شهر تب به رآمسس برد.
رامسس دوم سومین فرعون از دودمان نوزدهم بود. وی در جنگ با امپراتوری
هیتی توانست بر سرزمینهای خاوری مدیترانه دست یابد.
برخی او را فرعون یادشده در سفر خروج دانسته اند.
در قرآن از فرمانروای زمان موسی در مصر، با عنوان فرعون یاد شده است
دیدگاه اسلام درباره فرعون
بسیاری از مورخان اسلامی باور دارند که «رامسس دوم» فرعونی بوده است که
هم عصر موسی بوده است. در آیهٔ ۹۲ سورهٔ یونس، در قرآن پس از بیان گذر
بنی اسرائیل از دریا، چنین آمده است]:
« پس امروز نجات می دهیم بدنت را تا باشی برای آیندگان نشانه ای و همانا
بسیاری از مردم از نشانه های ما غافلند. »
برخی از مسلمانان باور دارند مومیایی به جا مانده از رامسس دوم، مصداق همین آیه است. شرح حالی که در آیات قران وجود دارد بیش از همه با رامسس دوم مطابقت دارد. در کتیبه های مصری از رامسس دوم به عنوان پروردگار و خداوند بی همتا یاد شده است. او پادشاهی بوده است که جان خود را در جنگ از دست داده است. اما مومیایی رامسس دوم دارای هیچگونه زخم یا جراحات ناشی از جنگ نمی باشد و همین خود شاید نشان از غرق شدن او باشد.
یکی بود و همگروه
ادعای بسیار عجیب وکیل نجفی
