
دراین مطلب به بررسی اطلاعاتی پیرامون رواندرمانی و دارو درمانی می پردازیم ، با ما همراه باشید .
رواندرمانی یا گفتگو درمانی راهی است برای کمک به بیمارانی با مشکلات روانی و کسانی که مشکلات هیجانی دارند.
رواندرمانی می تواند به برطرف کردن و یا کنترل کردن نشانه ها کمک کند و در نتیجه موجب کارکرد بهتر فرد
و یا افزایش احساس خوب در او بشود.
مشکلاتی که رواندرمانی می واند به آنها کمک کند از جمله عبارتند از مشکلات زندگی روزمره، مشکلات ناشی
از یک آسیب جدی و شدید ناشی از یک اتفاق، مانند بیماری خود و یا فوت بستگان و یا فوت معشوق،
اختلالات روانی خاص مانند افسردگی، اضطراب، وسواس، پانیک و…
رواندرمانی انواع مختلفی دارد که برای هر بیماری نوع خاصی از آن کارآیی بیشتری دارد.
رواندرمانی می تواند همراه با دارو درمانی و تکمیل کننده درمان دارویی باشد.
جلسات درمان
رواندرمانی ممکن است بصورت فردی، خانوادگی، زوج و یا گروهی انجام شود. رواندرمانی هم برای کودکان
و هم بزرگسالان انجام می شود.
بطور معمول جلسات رواندرمانی هفته ای یکبار بمدت ۴۰ تا ۵۰ دقیقه می باشد. رواندرمانی مستلزم مشارکت
فعال درمانگر و مراجع هر دو می باشد. اعتماد بین مراجع و درمانگر فاکتور اساسی برای درمان موثر و بهره گرفتن
از جلسات درمانی است.
رواندرمانی می تواند یک دوره کوتاه شامل چند جلسه و یا یک دوره بلند که می تواند ماه ها یا سالها بطول انجامد باشد.
دوره کوتاه رواندرمانی به مشکلات سطحی تر می پردازد و در دوره بلند مدت به تعامل با مشکلات پیچیده تر
و عمیق تر فرد پرداخته می شود.
برنامه ریزی برای تعداد و طول دوره درمان منوط به تصمیم و هدف گذاری درمانگر و مراجع می باشد.
رازداری اصل اساسی هر رواندرمانی می باشد. زیرا مراجع در جلسات درمان درونیات خود را با درمانگر در میان می گذارد.
او هیجانات، احساسات، خاطرات و هر چه در ذهن دارد که بسیاری از آنها برای دیگران قابل بازگو کردن نیست را با درمانگر مطرح می کند.
مراجع حتی احساسات خود را نسبت به درمانگر نیز بیان می کند.
اما این نزدیکی و صمیمیت روانی بیم مراجع و درمانگر تعیین حدودی را لازم می کند تا به مراجع آسیبی وارد نشود.
به همین دلیل هرگونه تماس فیزیکی بین مراجع و درمانگر بکلی غیر قانونی و نوعی تجاوزبه حریم مراجع محسوب می شود.
این قانون در کشورهای غربی که در زمینه روابط راحت تر هستند اتفاقا سخت تر بوده و این عمل بشدت جرم محسوب می شود.
زیرا باور بر آن است که مراجع که با دلی خسته، و روانی آزرده نزد درمانگر می آید احتمال زیادی دارد که در آن
فضای صمیمانه به درمانگر علاقمند شود و درمانگر باید بداند که این علاقمندی بر اساس شرایط و موقعیت بوجو آمده است
و نباید بهیچوجه وارد چنین رابطه ای بشود.
ترکیب رواندرمانی و دارو درمانی
رواندرمانی در بعضی از مواقع با دارو درمانی همراه می شود.
در بعضی از مشکلات روانی بهتر است از دارو استفاده شود و در برخی دیگر رواندرمانی موثر تر است.
البته در بیشتر مواقع ترکیب دارو و رواندرمانی موثر تر از هر یک به تنهایی عمل می کند.
البته برای موثر بودن هر دو این روشها سبک زندگی سالم، تغذیه درست، خواب کافی و ورزش بسیار کارآمد است.
آیا رواندرمانی موثر است
تحقیقات نشان می دهد که اکثر افرادی که رواندرمانی می شوند کاهش نشانه های بیماری و کارایی بیشتر
در زندگی خود را تجربه می کنند. رواندمانی باعث تغییر در هیجانات و رفتار فرد و حتی موجب تغییرات مثبت
در مغز و بدن می شود.
در کل رواندرمانی احساس رضایت فرد را افزایش می دهد.
برای اینکه فرد بیشترین بهره را از بین ببرد باید روحیه مشارکت داشته و در جلسات درمان صداقت بورزد.
فرد باید بر روی اهدافی که با تایید خود او تعیین شده است کار کند.
تکالیف بین جلسات را بنحو احسن انجام بدهد.
انواع رواندرمانی
رواندرمانی انواع مختلفی دارد. انتخاب نوع رواندرمانی منوط به موضوع بیمار و شرایط او است.
گروهی از درمانگران تکنیکهای متفاوتی را از رواندرمانی های مختلف با توجه به نوع مشکل بیمار
در جلسات درمان بکار می گیرند.
درمان شناختی رفتاری:
این نوع درمان کمک می کند تا بیمار نوع تفکر و سبک رفتار خود را که موجب آسیب به او است
تغییر داده و آنها را با تفکر و رفتار سالم تر و کارآمد تر جایگزین کند.
این روش درمانی به فرد کمک می کند تا بر روی مشکلات فعلی تمرکز کرده انها را حل کند. درمان شناختی رفتاری
برای مشکلات روانی متفاوتی بکار می رود از جمله جهت درمان افسردگی، درمان وسواس، درمان اضطراب،
درمان پانیک و درمان اختلال خوردن. و درمان فوبیا.
درمان بین فردی:
این روش درمانی کمک می کند تا مراجع مشکلاتی مانند غم از دست دادن، تغییرات اجتماعی و یا تغییر نقش
خود در محیط کار، تضاد با افراد مهم اطراف خود و مشکلات ارتباطی با دیگران را بررسی و حل کند.
رفتار درمانی دیالکتیک: این روش نوعی از درمان شناختی رفتاری است که به تنظیم هیجانات کمک می کند.
این روش در کمک به افرادی که خودکشی می کنند و یا افکار خودکشی دارند، افرادی با اختلال شخصیت مرزی،
اختلال خوردن و اختلال استرس پس از سانحه کارآیی دارد.
رواندرمانی پویشی :
این روش درمانی مبتی بر این باور است که رفتار و احساسات و هیجانات حال حاضر تحت تاثیر تجربیات
دوران کودکی و تکرار اجباری این احساسات و افکار در دوران بزرگسالی است.
این هیجانات و احساسات ناخودآگاه بوده و در طول جلسات درمانی فرد به آنها اگاه می شود.
درمانگر به مراجع کمک می کند تا چرخه غلط تکرار الگوهای کودکی را درک کرده و سپس از آن خارج شود.
روان تحلیلی:
شکل عمیق تر درمان روان پویشی است. تعداد جلسات آن ۴ یا ۵ جلسه در یک هفته می باشد.
روان تحلیلی یک درمان گران محسوب می شود زیرا تعداد جلسات آن نامحدود است.