اشعاری خواندنی درباره ماه مبارک رمضان!

اشعار ماه مبارک رمضان

رسید مژده که سر زد هلال ماه صیام مه دعا و نیایش مه درود و سلام دهید مژده تمام گناه
کاران را که حکم عفو شده از سوی خدا اعلام مه نماز و مه روزه ماه استغفار مهی که پر
بود از لطف خاص و رحمت عام مباد ماه خدا بر تو بگذرد ای دوست که بهر خود ندهی کار
مثبتی انجام شقی ست آنکه خداوندگار حیّ غفور ورا نبخشد و گردد مه صیام تمام چه صبح ها که نفس
ها در آن بود تسبیح چه لحظه ها که بود خواب آن رکوع و قیام به هوش باش که تقوی
نکوترین عمل است کلام ختم رسل باشد این خجسته پیام

اشعار ماه مبارک رمضان

خوشا کسی که ز افتادگان بگیرد دست خوشا کسی که
به کار خدا کند اقدام حلال باد وصال خدا بر آن بنده که بگذرد زخطا و حذر کند ز حرام

بکوش بهر نماز و دعا چه روز و چه شب بخوان کتاب خداوند را چه صبح و چه شام از
آن شراب که ساقی آن خداوند است بگیر در عطش روزه و بریز به کام به یاد تشنگی روز حشر
اشک بریز برای تشنه لب کربلا بسوز مدام به یاد حنجر خشکیدۀ امام حسین بنوش آب و بگو با سرشک
دیده سلام اگر گرسنه شدی یاد کن ز طفل حسین که بی غذا دل شب خفت در خرابۀ شام اگر
که دختر نه سالۀ تو روزه گرفت دم غروب که از دست می دهد آرام بسوز و اشک بر آن
کودک گرسنه بریز که جای نان به سرش سنگ ریخت از لب بام اگر تلاوت قرآن دلت ربود از دست

به قدر و کوثر و یاسین و زخرف و انعام بریز اشک بر آن لب که شد ز چوب کبود

بیار یاد ز بزم شراب و رأس امام سلام باد بر آن سر که شد به نیزه بلند گهی به
نخل و گهی در تنور کرد مقام برای یوسف زهرا بلند گریه کنید که از گلوی بریده به شیعه داده
پیام چو آب سرد بنوشید یاد من باشید که تشنه کام مرا کشت خصم خون آشام بزن ز سوز جگر
ناله آنچنان “میثم” که سوز و شور محرم دهی به ماه صیام

اشعار ماه مبارک رمضان

وقتی هلال ماه خدا آشکار شد ماه خدا،
امام زمان روزه دار شد طوبای خیر و برکت شعبان به گل نشست قرآن شکوفه داد و زمان بهار شد

ماه ضیافت است بیایید بندگان امروز سمت بنده خدا بیقرار شد فرمود مصطفی که در این ماه بندگی شیطان به
دست حضرت رحمان مهار شد دست کریم، در رمضان عبد می خرد سی روز روزه ضامنت از دست نار شد

خمس عشر، دعای ابوحمزه و سحر بنده چقدر محرم پروردگار شد با ذکر یاعلی و عظیم پس از نماز ذکر
علی علی دلم بیشمار شد شکر خدا به سفره ی افطار شیعیان وقت غروب دست حسن نان بیار شد داغ
حسین با عطش روزه گر گرفت عطشان شدیم، سینه ی ما داغدار شد لب تشنه بود از فرس افتاد و
بعد از او زینب به روی روی ناقه ی عریان سوار شد گردآوری گروه فرهنگ و هنر نیک صالحی