جزئیاتی درباره کرامت امام حسن (ع)

امام حسن مجتبی (ع) در بین خاندان پاک و مطهرشان به مظلومیت معروف بودند و تا پایان زندگی ایشان این مظلومیت و غربت همراه ایشان بود. یکی از بارزترین خصوصیت اخلاقی امام حسن کرامت ایشان بود که به کریم اهل بیت نیز معروف هستند. امروز در نیک صالحی درباره ماجرای کرامت امام حسن (ع) با شما صحبت می کنیم

ماجرای کرامت امام حسن مجتبی

امام حسن مجتبی علیه السلام را به عنوان کریم اهل بیت علیهم السلام می‌شناسیم؛ کریم بزرگوار و بزرگ‌منشی که ماجراها و روایت‌های بسیاری در زمینه جود و کرمش نقل شده است. تمام افرادی که آن حضرت را دیده و با ایشان برخوردی داشته‌اند و یا حتی با واسطه ماجراهایی درباره آن حضرت شنیده‌اند -اعم از شیعه و سنی- همگی اتفاق‌نظر دارند که سبط اکبر نبی مکرم اسلام را به‌ حق باید کریم‌ترین انسان‌ها بر روی زمین دانست.

در ایام شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام، گفتگویی با آیت‌الله ممدوحی، عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، انجام داده است تا مهم‌ترین و بارزترین ویژگی شخصیتی آن حضرت مورد بررسی قرار دهد و سیره و سبک زندگی کریمانه ایشان را به عنوان الگویی برای زندگی روزمره مردم معرفی کند.

آیت‌الله ممدوحی در طی این گفتگو تأکید کرده است که: «اگر نگاه اجمالی و کلی به مجموعه روایت‌ها و حدیث‌هایی که به امام حسن مجتبی علیه السلام برمی‌گردد، نگاهی بیندازیم و آن‌ها دسته‌بندی کنیم به این نتیجه می‌رسیم که روایت‌هایی که در زمینه کریم بودن آن حضرت است، بیشتر و برجسته‌تر از سایر روایت‌ها است. به عنوان مثال در میان ماجراهایی که به امام حسن علیه السلام مربوط است، تعداد زیادی از آن‌ها به موضوع اهل کرم بودن آن حضرت برمی‌گردد.»

ماجرای کرامت امام حسن علیه السلام

در عین حال یک ماجرایی هم روایت شده که گوشه دیگری از کرامت امام حسن علیه السلام
را نشان می‌دهد. در کتاب بحار الانوار جلد ۴۳ نوشته شده که مردى از اهل شام
با امام حسن علیه السلام مواجه شد و شروع به توهین کردن به آن حضرت کرد،
اما آن حضرت هیچ پاسخی نمی‌دادند.

وقتی مرد از توهین‌های خودش خسته شد و سکوت کرد، امام حسن علیه السلام
با خوش‌رویی که فقط از آن خانواده بزرگوار برمی‌آمد، به او فرمودند: «به نظر می‌رسد
که تو در این شهر غریب باشی. اگر از ما رضایت بخواهى رضایت می‌دهیم.

اگر چیزى بخواهى به تو عطا خواهیم کرد، اگر از ما راهنمایى بخواهى تو را هدایت می‌کنیم، اگر حاجتى داشته باشى روا می‌کنیم، اگر گرسنه باشى به تو غذا می‌دهیم، اگر برهنه باشى لباس به تو می‌پوشانیم، اگر محتاج باشى تو را بى‌نیاز خواهیم کرد، اگر رانده شده باشى تو را پناه می‌دهیم، چنانچه احتیاجى داشته باشى به داد تو می‌رسیم و کمکت می‌کنیم. اگر اثاث و لوازم مسافرت خود را بیاورى و مهمان ما باشى تا موقعى که بخواهى بروى، براى تو بهتر است. از تو به بهترین وجه پذیرایی خواهیم کرد.

وقتی که آن مرد شامى این سخنان را از امام حسن علیه السلام شنید گریان شد
و گفت: شهادت می‌دهم که تو در روى زمین خلیفه خدا هستی.

کرامت امام حسن مجتبی (ع)

خدا بهتر می‌داند که مقام رسالت را کجا قرار دهد. تو و پدرت در نظر من دشمن‌ترین خلق خدا بودید ولى دیگر شما نزد من محبوب‌ترین خلق خدا هستید. بعد از آن هم لوازم سفر خود را برداشت و به خانه امام حسن علیه السلام برد و مهمان آن حضرت بود تا آن وقتی که حرکت کرد و رفت و دوستى این خاندان را از اعتقادات خودش قرار داد.

* به هر حال همان طور که اشاره کردید، امام حسن مجتبی علیه السلام دارای
صفات پسندیده و خصلت‌های برتر دیگر اخلاقی هم بوده‌اند. اما چرا به طور شاخص
آن حضرت را به عنوان کریم اهل بیت علیهم السلام می‌شناسیم؟ در واقع می‌خواهیم
بدانیم چرا صفت کریم بودن ایشان در نظر ما برجسته‌تر از سایر صفات آن حضرت است؟

در پاسخ به این سؤال باید توجه کنیم که اگر نگاه اجمالی و کلی به مجموعه روایت‌ها
و حدیث‌هایی که به امام حسن مجتبی علیه السلام برمی‌گردد، نگاهی بیندازیم
و آن‌ها دسته‌بندی کنیم به این نتیجه می‌رسیم که روایت‌هایی که در زمینه کریم بودن
آن حضرت است، بیشتر و برجسته‌تر از سایر روایت‌ها است. به عنوان مثال در میان
ماجراهایی که به امام حسن علیه السلام مربوط است، تعداد زیادی از آن‌ها
به موضوع اهل کرم بودن آن حضرت برمی‌گردد.

جزئیات بیشتر درباره کمالات و فضایل انسانی، معنوی و اخلاقی کریم اهل بیت (ع)

کریم آل محمد امام حسن مجتبی (ع) در کمالات انسانی، یادگار پدر (ع) و نمونه
کامل جد بزرگوار خود (ص) بود و در سرشت و طینتش، برترین نشانه‌های انسانیت وجود داشت.

آن حضرت (ع) از جهت منظر، پیکر، اخلاق و بزرگواری به رسول اکرم (ص) بسیار
شبیه و مانند بود. وصف کنندگان آن حضرت (ع)، او را چنین توصیف کرده اند:
«دارای رخساری سفید آمیخته به اندکی سرخی، چشمانی سیاه، گونه‌ای هموار،
محاسنی انبوه، گیسوانی مجعد و پر، گردنی سیمگون، اندامی متناسب، شانه‌ای عریض، استخوانی درشت، میانی باریک، قدی میانه، نه چندان بلند و نه چندان کوتاه، سیمایی نمکین و چهره‌ای در شمار زیباترین و جذاب‌ترین چهره ها.»

کریم آل طه (ع)، عابد‌ترین و بی اعتنا‌ترین مردم زمان به زیور دنیا بود، ۲۵ بار حج پیاده به جای آورد. هر گاه از مرگ یاد می‌کرد می‌گریست و هر گاه از قبر یاد می‌کرد می‌گریست، هر گاه به یاد ایستادن به پای حساب می‌افتاد، چنان نعره می‌زد که بیهوش می‌شد و چون به یاد بهشت و دوزخ می‌افتاد، همچون مار گزیده به خود می‌پیچید. از خدا طلب بهشت می‌کرد و از آتش جهنم به خدا پناه می‌برد.

چون وضو می‌ساخت و به نماز می‌ایستاد، بدنش به لرزه می‌افتاد و رنگش زرد می‌شد. سه نوبت دارایی اش را با خدا تقسیم کرد و دو نوبت از تمام مال خود برای خدا گذشت.

کمالات و فضایل انسانی، معنوی و اخلاقی کریم اهل بیت

هر که او را می‌دید به دیده اش بزرگ می‌آمد و هر که با او مصاحبت داشت، به او محبت می‌ورزید و هر دوست یا دشمنی که سخن یا خطبه او را می‌شنید، به آسانی درنگ می‌کرد تا سخن خود را تمام کند و خطبه اش را به پایان ببرد. حلم و گذشت امام حسن (ع) با کوه‌ها برابری می‌کرد.

در جود و بخشش امام مجتبی (ع) هم حکایات و روایات متعددی بیان شده که از جمله روایت مدائنی در مورد سفر پیاده آن حضرت (ع) همراه با امام حسین (ع) و عبدالله بن جعفر به حج است که توشه و تنخواه آنان گم شد و گرسنه و تشنه به خیمه‌ای رسیدند که پیرزنی در آن زندگی می‌کرد. پیرزن با شیر تنها گوسفندی که داشت سیرابشان کرد و به آنان غذا داد. هنگام رفتن به پیرزن گفتند: ما از قریشیم و به حج می‌رویم. چون بازگشتیم نزد ما بیا، با تو به نیکی رفتار خواهیم کرد. روزگاری گذشت و کار بر پیرزن سخت شد، از آن محل کوچ کرد و عبورش به مدینه افتاد.

حسن بن علی (ع) او را دید و شناخت. پیش رفت و فرمود: مرا می‌شناسی؟ گفت: نه. فرمود: من همانم که در فلان روز میهمان تو شدم، و دستور داد تا هزار گوسفند و هزار دینار زر به او دادند. آن گاه او را نزد برادرش حسین بن علی (ع) و عبدالله بن جعفر فرستاد، آنان نیز هر یک، همان اندازه به او بخشش کردند.

افکار نیوز و باشگاه خبرنگاران