داستان آموزنده سلام بی جواب

روزی سقراط ، حکیم معروف یونانی، مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثراست.
علت ناراحتیش را پرسید ،پاسخ داد:”در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم جواب نداد و با
بی اعتنایی و خودخواهی گذ شت و رفت و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.”

سقراط گفت:”چرا رنجیدی؟”
مرد با تعجب گفت :”خب معلوم است، چنین رفتاری ناراحت کننده است.”

سقراط پرسید:”اگر در راه کسی را می دیدی
که به زمین افتاده و از درد وبیماری به خود می پیچد، آیا از دست او دلخور و رنجیده می
شدی؟”

مرد گفت:”مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم.آدم که از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.”

سقراط پرسید:”به جای
دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟”

مرد جواب داد:”احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم طبیب
یا دارویی به او برسانم.”

سقراط گفت:”همه ی این کارها را به خاطر آن می کردی که او را بیمار
می دانستی،آیا انسان تنها جسمش بیمار می شود؟ و آیا کسی که رفتارش نادرست است،روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر
و روانش سالم باشد،هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟

بیماری فکر و روان نامش “غفلت” است و باید
به جای دلخوری و رنجش ،نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است،دل سوزاند و کمک کرد و
به او طبیب روح و داروی جان رساند.

پس از دست هیچکس دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده و
بدان که هر وقت کسی بدی می کند، در آن لحظه بیمار است.