«مَثَل واژه‌ای است که از عربی به فارسی راه یافته و آنچنان که می‌نویسند از ماده مثول بر وزن عقول
به معنی شبیه بودن چیزی به چیز دیگر یا به معنای راست ایستادن و بر پای بودن آمده است».این واژه
در عربی به چند معنا به کار رفته است: مانند و شبیه، برهان و دلیل، مطلق سخن و حدیث، پند
و عبرت، نشانه و علامت.در اصطلاح اهل ادب مثل نوعی خاص از سخن است که آن را به فارسی داستان
و و گاهی به تخفیف دستان می‌گویند
با این وصف امروز به نقل حکایت کوتاهی از ضرب‌المثل «هرکه بامش
بیش، برفش بیشتر» می‌پردازیم.
این ضرب‌المثل را معمولا در مورد افرادی به کار می‌برند که به لحاظ مکنت، جایگاه و مقام مادی و معنوی
در مکان رفیعی باشند.آن هم در زمانی که این افراد از زیادی سختی‌ها در زندگی و یا کار و…
گله داشته باشند.
حال ببینیم چه داستانی در پس این ضرب‌المثل قرار دارد؟
می‌گویند که در روزگاران قدیم پادشاهی بود که در اثر بیماری در می گذرد.قبل از مرگ وصیت می‌کند چون وارث
و جانشینی نداشته، فردای آن روز اول کسی که وارد شهر شد را بر جایگاه قدرت بنشانند و او را
پادشاه جدید شهر معرفی کنند.
فردای آن روز مردم و امرا دستور شاه درگذشته را بر سر می‌گذارند و گدایی را که در تمام عمر
تنها اندوخته‌اش خرده پولی بوده و لباس کهنه‌ای، به عنوان شاه معرفی می‌کنند و او را بر تخت پادشاهی می‌نشانند.
روزها می‌گذرد و این گدا که حالا شاه شده و البته معتبر، بر تخت می‌نشیند و امور را اداره می‌کند.تا
اینکه برخی از امیران شهر و زیردستانش سر ناسازگاری با او بر می‌دارند و با دشمنان دست به یکی می‌کنند
و شاه تازه هم که توان مدیریت امور را از کف داده، بخشی از قدرت را به آن‌ها واگذار می‌کند.
روزی یکی از دوستان دیرینش که از قضا رفیق گرمابه و گلستانش بود، وارد شهر می‌شود و می‌شنود که رفیقش
حال پادشاه آن دیار است.برای تجدید دیدار و البته عرض تبریک نزد او می‌رود.
پادشاه جدید در پاسخ تبریک و تعریف و تمجید دوستش می‌گوید: ای رفیق بیچاره من، بدان که اکنون حال تو
بسیار از من بهتر است.آن زمان غم نانی داشتم و اینک تشوش جهانی را بر دوش می‌کشم.سختی‌ها و رنج‌های بسیاری
را متحمل گشته‌ام.
و در اینجاست که رفیق دیرینش می‌گوید: هرکه بامش بیش، برفش بیشتر.
عصرایران
یک رقص خیابونی شاد و پرانرژی 
