امید نباید هرگز خاموش شود
چهار شمع به آرامی می سوختند، محیط آن قدر ساکت بود که می شد صدای صحبت آنها را شنید.
اولین شمع گفت: « من صلح هستم، هیچ کس نمی تواند مرا همیشه روشن نگه دارد.فکر می کنم که
به زودی خاموش شوم.هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود که شعله آن کم و بعد خاموش شد .
»
شمع دوم گفت:…
« من ایمان هستم، واقعا انگار کسی به من نیازی ندارد برای همین من دیگر رعبتی ندارم که بیشتر از
این روشن بمانم.
» حرف شمع ایمان که تمام شد ،نسیم ملایمی وزیدو آن را خاموش کرد.
وقتی نوبت به سومین شمع رسید با اندوه کفت: « من عشق هستم توانایی آن را ندارم که روشن
بمانم، چون مردم مرا به کناری انداخته اند و اهمیتم را نمی فهمند، آها حتی فراموش کرده اند که به
نزدیکترین کسان خود محبت کنند و عشق بورزند.
» پس شمع عشق هم بی درنگ خاموش شد .
کودکی وارد اتاق شد و دید که سه شمع دیگر نمی سوزند.او گفت: « شما که می خواستید
تا آخرین لحظه روشن بمانید، پس چرا دیگر نمی سوزید؟» چهارمین شمع گفت: « نگران نباشد، تا وقتی من
روشن هستم، به کمک هم می توانیم شمع های دیگر را روشن کنیم.من امید هستم.» چشمان کودک درخشید، شمع امید را برداشت و بقیه شمع ها را روشن کرد.
بنابر این شعله امید هرگز نباید خاموش شود.ما باید همیشه امید و ایمان و صلح و عشق را در وجود
خود حفظ کنیم
داستانک
آگهی استخدام همکار در سایت ، جهت بروز رسانی محتوا و درج اخبار 
