داستان آموزنده آخرین دونده

در سال ۱۹۶۸ مسابقات المپیک در شهر مکزیکوسیتی برگزار شد. مسابقه دوی ماراتن لحظات آخر را سپری می کند. نفر اول، یک دونده از اتیوپی، از خط پایان می گذرد. در همین حال دوندگان بعدی از راه می رسند و از خط پایان می گذرند. در ادامه داستان آخرین دونده در این مسابقات را خواهید خواند

داستان آخرین دونده

مسابقه دوی ماراتن در المپیک ۱۹۶۸

مراسم اهدای جوایز برگزار می شود و جمعیت هم آرام آرام استادیوم را ترک می کنند اما بلند گوی استادیوم اعلام می کند که هنوز یک دونده دیگر باقی مانده و از خط پایان نگذشته است. چند هزار نفر در استادیوم باقی می مانند و انتظار رسیدن نفر آخر را می کشند. مدتی بعد اعلام می شود که او دونده‌ای از تانزانیا به نام جان استفن آکواری است که در اوایل مسابقه افتاده است و زانویش آسیب دیده است.

ساعت ۴۵: ۶ عصر است و بیش از یک ساعت از زمان عبور نفر اول از خط پایان می گذرد. دونده ای تنها، لنگ لنگان با پای زخمی و بانداژ شده وارد استادیوم می شود. با ورود او به استادیوم، جمعیت حاضر از جا بر می خیزند و با کف زدن و با صدایی بلند او را تشویق می کنند انگار که او برنده مسابقه است! او از خط پایان می گذرد. خبرنگاری به او نزدیک می شود و از او می پرسد: «چرا با این درد و جراحت و در شرایطی که نفر آخر بودید و شانسی برای برنده شدن نداشتید از ادامه مسابقه منصرف نشدید؟»

آکواری می گوید: «من فکر نمی کنم شما درک کنید. مردم کشورم مرا ۹۰۰۰ مایل تا مکزیکو سیتی نفرستاده اند که فقط مسابقه را شروع کنم. آنها مرا فرستاده اند که مسابقه را به پایان برسانم.»
نام نفر اول مسابقه دوی ماراتن، دونده اتیوپیایی برنده مدال طلای مسابقه، چیست؟ احتمالاً به جزمستندات نتایج مسابقه المپیک سال ۱۹۶۸، در جای دیگری ثبت نشده است و با جستجو در اخبار و اینترنت هم، آن را نخواهید یافت.

داستان آخرین دونده در المپیک ۱۹۶۸

برنده مسابقه کیست؟ جان استفن آکواری. چرا؟ زیرا او ارزشی را به ما یادآور می شود که خیلی ارزشمندتر و تحسین برانگیزتر از چیزی مانند نفر اول شدن است؛ پشتکار و استقامت.
او درس بزرگی به ما می آموزد و آن اصالت حرکت، مستقل از نتیجه است. او یک لحظه به این فکر نمی کند که نفر آخر است و شانسی برای نفر دوم یا سوم شدن هم ندارد.

درباره المپیک سال ۱۹۶۸ بیشتر بدانید

مراسم المپیک سال ۱۹۶۸

زمان برگزاری: ۱۲ لغایت ۲۷ اکتبر
تعداد کشورهای شرکت کننده: ۱۱۲ کشور
تعداد ورزشکارن: ۵۴۶۱ نفر (۴۷۵۰مرد- ۷۱۱زن)
تعداد رشته های ورزشی: ۱۸ رشته
تعداد رویدادها: ۱۷۲ ماده

رشته های ورزشی: دو و میدانی، بسکتبال، مشت زنی، قایقرانی (کانوئینگ)، دوچرخه سواری، سوارکاری، شمشیربازی، فوتبال، ژیمناستیک، هاکی، پنجگانۀ مدرن، قایقرانی پاروئی، تیراندازی، شنا، وزنه برداری، کشتی، قایقرانی بادبانی

نوزدهمین دورۀ بازی های المپیک در شهر مکزیکوسیتی برگزار شد. این شهر ۲۲۴۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد. بالا بودن ارتفاع سبب شد که کارشناسان از چند سال قبل از برگزاری بازی ها در این شهر، به تأثیرات ارتفاع بر رکورد و وضعیت بدنی ورزشکاران بیندیشند. همین امر باعث تحولی جدید در زمینۀ علوم ورزشی شد.

مسائل سیاسی، این دوره از بازیها را نیز تحت الشعاع قرار دادند. دو هفته قبل از مراسم افتتاح، نیروهای دولتی ۲۶۰ تظاهر کنندۀ غیرمسلح را با تیراندازی به قتل رساندند. در جریان بازیها دو ورزشکار سیاهپوست آمریکایی به نام های تامی اسمیت و جان کارلوس پس از پایان فنیال ۲۰۰ متر روی سکوی قهرمانی قرار گرفتند و در حالی که دستکش سیاه در دست داشتند، مشت های خود را به علات سلام ویزۀ طرفداران قدرت سیاهپوستان بلند کردند. آنها در هنگام نواختن سرود آمریکا و بالا رفتن پرچم این کشور، اعتراض خود را به تبعیض نژادی در امریکا اعلام کردند.

داستان آخرین دونده در مسابقات دو و ومیدانی

به همین دلیل کمیتۀ بین المللی املپیک در بیانیه ای اعلام کرد که مقام آنها از اعتبار
ساقط است و هر دو را از دهکدۀ بازی ها اخراج کردند. در پی این موضوع، ورزشکاران آمریکایی
با آویختن تابلوهایی با مضمون: مرگ بر رئیس آمریکایی کمیتۀبین المللی المپیک، «اوری براندج»،
اعتراض خود را به تصمیم آی. او. سی مبنی بر اخراج آن دو اعلام کردند.

هوای رقیق و ارتفاع بالا نیز سبب ایجاد مشکلاتی در مسابقات شد. در مسابقات دو صحرانوردی،
ورزشکارانی که در افتاع بالا زندگی نکرده بودند و در این زمینه تمرین نداشتند،
نتوانستند به رکوردهای خود دست یابند.

در مسابقات دو سرعت شرایط متفاوت بود و هوای رقیق به دوندگان کمک می کرد.
باب بیمون (Bob Beamon) در پرش طول از این شرایط بیش از همه استفاده کرد. سه ورزشکار
قبل از او حذف شدند. اما اولین دور پرش او، همان اولین پرش قانونی مسابقات بود و او با آن
به تمم بحثها خاتمه داد. بیمون با پرش ۸ متر و ۹۰ سانتیمتری خود، مشکلاتی هم در اندازه گیری
به وجود آورد. به طوری که فاصله سنج نوری به انتهای ریل رسید و از آن خارج شد. در نتیجه،
از متر فولادی استفاده شد. او رکورد جهان را ۵۵ سانتیمتر شکسته بود و رکوردی به جا گذاشت
که ۲۳ سال باقی ماند. این رکورد تا پایان سدۀ المپیک تغییر نکرد.

دیک فاسبوری (Dick Fosbury) در پرش ارتفاع ضمن نشان دادن سبک جدید پرش،
برنده مدال طلا شد و این روش به نام او ثبت شد

کافی نت و کمیته ملی المپیک