به‌طور کلی، میوه‌ها به ۲ گروه پوست‌دار با پوست ضخیم و پوست‌دار با پوست لطیف تقسیم‌بندی می‌شوند.
شستن میوه‌هایی مانند پرتقال، نارنگی، انواع صیفی‌ها، سیب و تمام میوه‌هایی که می‌توان پوست آنها را پیش از خوردنشان به‌سادگی
جدا کرد،‌ با آب ساده کافی است و نیازی به خیساندن آنها نیست.
خیس کردن طولانی‌مدت میوه‌هایی با پوست لطیف مانند انگور، انواع توت، هلو و…
هم کار درستی نیست زیرا قرار گرفتن این میوه‌ها به مدت طولانی داخل آب، باعث از دست رفتن طعم آنها
می‌شود.
یعنی شستن آنها هم باید محدود به شستشوی معمولی با آب ساده شود.
این در حالی است که تمام میوه‌ها و صیفی‌هایی که با خاک و کود در تماس مستقیم هستند، باید علاوه
بر آب ساده با مواد ضدعفونی‌‌کننده هم شسته شوند.
علاوه بر اینها، سموم کشاورزی هم با خیس کردن ۲۰ دقیقه‌ای میوه‌ها و سبزی‌ها در آب از بین نمی‌روند و
برای حذف آنها، عملا کاری از دست مصرف‌کننده‌ برنمی‌آید.
به عبارت ساده‌تر، این باغداران و کشاورزان هستند که باید دوره کارنس سموم شیمیایی را رعایت کنند؛ یعنی فاصله مناسبی
از آخرین سمپاشی تا عرضه محصولات به بازار براساس سمی که استفاده کرده‌اند، ایجاد کنند تا سموم مختلف از میوه‌های
آنها خارج شوند و مشکلی برای مصرف‌کننده ایجاد نکنند.
در مورد سبزی‌ها هم باید براساس دستورالعمل وزارت بهداشت، شستشوی ۴ مرحله‌ای آنها رعایت شود.
مرحله اول، پاکسازی و جدا کردن گل‌ولای سبزی است.
مرحله دوم، انگل‌زدایی با مواد شوینده است.
به این صورت که باید حدود ۵-۳ قطره مواد شوینده را در حدود ۱ لیتر آب حل کرد و سبزی‌ها
را داخل آن ریخت.
در زمانی که سبزی با آب حاوی مواد شوینده خیس می‌خورد، تخم‌ انگل‌ها هم لیز و از روی سبزی‌ها کنده
می‌شود.
در مرحله سوم، باید آب را دور ریخت و با محلول‌های مخصوص، ضدعفونی میکروبی را انجام داد.
درنهایت هم برای از بین بردن محلول‌های میکروب‌کش و مواد شوینده، باید سبزی را در مرحله چهارم با آب ساده،
آبکشی کرد.
منبع:‌ هفته نامه سلامت