محدود به دوره تخصصی ارتودنسی در دانشکده های دندانپزشکی است و در برنامه آموزشی دکتری عمومی دندانپزشکی هیچگونه اشاره ای
به آموزش تئوری یا عملی ارتودنسی ثابت نمی شود.
مشجری ادامه داد: بنابراین دندانپزشکان فارغ التحصیل بر خلاف شاخه های دیگر دندانپزشکی که در آن مهارت کافی را کسب
می نمایند آشنایی محدودی با ارتودنسی ثابت خواهند داشت.
وی افزود: علت اصلی این موضوع به ماهیت طولانی مدت درمان های ارتودنسی در مقایسه با دیگر رشته های تخصصی
دندانپزشکی مربوط می شود که به طور متوسط سه سال به طول می انجامد.
این عضو انجمن ارتودنتیست های ایران خاطر نشان کرد: به علت طولانی بودن مدت زمان درمان بیماران ارتودنسی متخصص ارتودنسی
باید یک دوره سه ساله جهت تسلط کامل بر انجام این درمان را کسب نماید.
مشجری گفت: متخصص ارتودنسی جهت آشنایی کامل با تمام مراحل درمان تخصص ارتودنسی باید در دوره آموزش تخصصی خود علاوه
بر مباحث تئوری روند درمان، تعداد مشخصی از بیماران را زیر نظر استادان دانشگاهی رشته ارتودنسی درمان کند تا به
تمام زوایای درمان و نحوه مقابله با عوارض جانبی درمان که در هر درمان پزشکی متحمل می شود تسلط کامل
پیدا کند.
وی تاکید کرد: گنجاندن مباحث علمی تئوری و بالینی ارتودنسی ثابت در دوره آموزش دکتری عمومی دندانپزشکی مستلزم افزودن حداقل
سه سال به این دوره است که امکان پذیر نیست.
این متخصص ارتودنسی در مورد آموزش های کوتاه مدت ارتودنسی گفت: متاسفانه به علت عدم اشراف علمی و عملی تدریس
کنندگان این دوره ها که هیچکدام از استادان دانشگاهی نیستند و انتقال اطلاعات بعضا اشتباه علمی به دندانپزشکان شرکت کننده
در این دوره ها، درمان های نادرست و ناقصی صورت می گیرد که عوارض شدید و گاه غیر قابل برگشتی
در بیماران به دنبال دارد.
مشجری به بیماران ارتودنسی توصیه کرد که با تشخیص دقیق متخصصان ارتودنسی با مشاهده کلمه متخصص ارتودنسی در تابلوی و
مهر نظام پزشکی همکاران و نیز با مراجعه به سایت انجمن ارتودنتیست های ایران که فقط نام متخصصان ارتودنسی در
آن ثبت شده است از بروز این عوارض پیشگیری کنند.
