پوران درخشنده برای ساخت تازه ترین فیلمش هم سراغ موضوعی اجتماعی رفته و به مشکلات دخترانی پرداخته که پس از مواجهه با آسیب های جدی روحی و جسمی، از ترس آبرو مجبور به سکوت و تحمل مشکلات در تنهایی می شوند. پوران درخشنده فیلمساز، تهیه کننده، محقق و نویسنده ایرانی است که در سال ۱۳۳۰ […]
مواجهه با آسیب های جدی روحی و جسمی، از ترس آبرو مجبور به سکوت و تحمل مشکلات در تنهایی می
شوند.
پوران درخشنده فیلمساز، تهیه کننده، محقق و نویسنده ایرانی است که در سال ۱۳۳۰ در شهر کرمانشاه به دنیاآمد، او تحصیل تکمیلی خود را در مدرسه عالی تلویزیون و سینما گذراند .
وی فارغ التحصیل سینما با گرایش کارگردانی از مدرسه عالی تلویزیون و سینما و دارای لوح افتخار درجه یک هنری
معادل دکتری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است.
درخشنده از معدود فیلمسازان زن است که در دهه ۶۰ به این عرصه آمد و بازتاب مسائل کودکان ونوجوانان خاص با نگاه آمیخته به احساس را شاید بتوان مولفه مشترک فیلم‌هایش دانست.
در بررسی کارنامه ۹ فیلم پوران درخشنده شاید بیش از هر چیز دغدغه مسائل کودکان و نوجوانان از وجوه مختلف
را بتوان مولفه ای مشترک محسوب کرد.
وی با تمرکز بر مسائل خاص کودکان و نوجوانان تلاش می‌کند دریچه‌ای جدید برای نزدیک شدن به این قشر آسیبپذیرجامعه پیدا کند که با انتخاب‌های این فیلمساز خود به گونه‌‌ای خاص‌تر هم می‌شوند.
فیلم «رابطه» نخستین تجربه سینمایی اوست.
«هیس!دخترها فریاد نمی‌زنند» نام آخرین فیلم پوران درخشنده است.پوران درخشنده در مورد این فیلم گفت: این فیلم مضمونش آسیب‌شناسی است و تلاش زیادی کردم که ضمن تفاوت با
کارهای قبلی‌ام، شبیه خودم باشد.
«هیس، دخترها فریاد نمی‌زنند» بعد از فیلم‌های خاطره‌انگیزی چون «رابطه»، «پرنده کوچک خوشبختی»، «عبور از غبار» و فیلم‌های جدیدتری مثل«بچه‌های ابدی» در کارنامه این فیلمساز زن ثبت شده است.
آثاری که مولفه مشترک آن‌ها این است که بر اساس دغدغه‌مندی او برای آسیب‌شناسی ناتوانی‌ها، معضلات و مشکلات اجتماعی شکل
گرفته و مسیر خاص خود را تا تولید و ساخت طی کرده‌اند.
فیلم “هیس! دخترها فریاد نمی زنند” به بررسی مسائل دختران جوان می پردازد و ترس از آبرو را در ایندوره سنی آسیب شناسی می کند.
شیرین دو بار تا آستانه ی ازدواج پیش می رود اما ازدواجش به هم می خورد.
او در سومین تجربه اش دچار بحران می شود و برای رهایی از این بحران تصمیمی می گیرد که…
» • پوران درخشنده برای ساخت تازه ترین فیلمش هم سراغ موضوعی اجتماعی رفته و به مشکلات دخترانی پرداخته که
پس از مواجهه با آسیب های جدی روحی و جسمی، از ترس آبرو مجبور به سکوت و تحمل مشکلات در
تنهایی می شوند.
فیلم‌های کارنامه درخشنده با تکیه بر این نخ تسبیح روند فیلم “هیس! دخترها فریاد نمی زنند” به بررسی مسائل دختران
جوان می پردازد و ترس از آبرو را در این دوره سنی آسیب شناسی می کند.
اوج و فرود داشته‌اند مثل کارنامه هر فیلمساز دیگری اما نکته مهم این است که دغدغه‌مندی او همواره به عنوان
یک امتیاز بالقوه باعث شده آثارش در راستای هم و برآمده از ذهنی واحد و کاوشگر باشند که درگیر مسائل
جامعه و مردم اطراف خود است.
فیلم از حرف‌های ناگفته‌ای سخن به میان می‌آورد که اگر در زمان خود بین آدم‌ها، فرزندان و پدر و مادران،
شاگردان و معلمان و …
در جامعه جاری شود و به زبان بیاید، در آینده تبدیل به بغض‌های فروخورده، روزه‌های سکوت، زنان و دختران آسیب‌دیده
و بیمار، …
و آن فریاد دردناک قهرمان زن فیلم در فینال نمی‌شود.
فریادی بیصدا از سر بغضی چندین ساله که صدای کِل کشیدن آن را پوشش می‌دهد! مشکلی که هرچند در فیلم
از سوی اطرافیان و جامعه سرکوب و به سکوت واداشته می‌شود اما بالاخره سرباز می‌کند.
در چنین شرایطی است که دیگر نمی‌توان جرم صورت گرفته را تنها ناشی از مجرم ظاهری دانست چراکه همه افرادی
که از گذشته تا به حال در این واداشتن به سکوت نقش داشته‌اند، مقصر و مجرم هستند.
اما آنچه در این درام به تأسی از واقعیت اتفاق می‌افتد، چیز دیگری است.
واقعیت تلخی که فیلم با همه تلاشی که برای تدریجی بودن رسیدن به بن‌بست پایانی کرده، از ابتدا محتوم است.
فیلم «هیس، دخترها فریاد نمی‌زنند» طراحی شده، نوشته شده، ساخته شده تا رسیدن به این فینال را زمینه‌چینی کند.
فینالی که نه لزوماً به امروز و دیروز بلکه به نوع نگاه به زن در فرهنگ و سنت ما بازمی‌گردد
و نیازمند بازنگری اساسی است تا دختران نسل‌های آینده در واکنش به آن، دچار افسارگسیختگی که نشانه‌های آن امروز در
جامعه قابل رویت است، نشوند.
فیلم تلخ است چون قرار نبوده مفرح و شاد باشد و بعد از خارج شدن از سالن نمایش به آسانی
از ذهن ساده‌اندیش‌ترین مخاطب پاک شود.
فیلم دردآور است چون قرار بوده این درد را تبدیل به گره ذهنی مخاطبش کند؛ چه مرد و چه زن
تا بلکه جرقه حرکت برای این بازنگری از جایی آغاز شود.
اما این ویژگی مهم را دارد که به این معضلِ اجتماعیِ ملموس و متأسفانه مسکوت، نگاهی شریف دارد و در
عین ارتباط برقرار کردن با کنه ماجرا قابلیت این را دارد که بین مخاطبان گسترده بخصوص از نوع عام دیده
شود تا بلکه به هدف مورد نظر اصابت کند.
قطعا زن بودن فیلمساز در تلفیق این نگاه دردمند و پاکیزه در کنار هم نقش مهمی داشته تا «هیس، دخترها
فریاد نمی‌زنند» تبدیل شود به فیلمی آبرومند و آسیب‌شناسانه برای دیدن و دیدن و باز هم دیدن همه اقشار جامعه
از هیئت‌های انتخاب جشنواره‌ها تا عادی‌ترین فرد جامعه تا تلنگر خود را بزند.
اگر قرار باشد چنین فیلمی که به گفته بسیاری از اهل فن که فیلم را دیده‌اند، به نوعی کامل‌ترین و
شکیل‌ترین اثر کارگردانش است از فیلمنامه و کارگردانی تا بازی‌ها، توزیع مناسب درام بین بخش‌های داستانی و اطلاعاتی و …
– با جرح و تعدیل و تغییر تبدیل شود به یک ملودرام خنثی و بی‌بو و خاصیت با یک پایان
خوش که کلیت تفکر پشت شکل‌گیری آن و حتی این معضل کهنه و خاموش را زیر سئوال ببرد، اصلاً چه
نیازی به ساخته شدن و طی مراحل صعب تحقیق و نگارش آن بوده است؟ ایکاش با سعه‌صدر زمینه‌ای فراهم شود
تا باور کنیم می‌توان از این زخم‌های کهنه حرف زد، تنها حرف زد تا بلکه از دل این حرف‌های دلسوزانه
راهکاری برای بازنگری پیدا شود، تا این (فریاد فروخورده) که با مصائب بسیار تبدیل شده به (سخنی تلخ و دلسوزانه)،
به رسم و سنت گذشته تبدیل به (فریاد سکوت) و پیامدهای ناخوشایند آن برای نسل آینده دختران این سرزمین نشود.
درخشنده برای باورپذیر شدن وضعیت شخصیت اصلی فیلم، تصمیم گرفت سراغ چهره های شناخته شده نرود.
انتشار فراخوانی برای انتخاب بازیگر مناسب این نقش، بیش از هشتصد نفر را به دفتر کارگردان کشاند و او هم
در مدت سه ماه و هم زمان با طی مراحل تدارک تولید، از همه علاقمندان تست گرفت.
اما در نهایت نقش اصلی را به طناز طباطبایی سپرد.
درخشنده یکی از دلایل این تلاش را جدی بودن مشکلات بازیگر در سینمای ایران می داند: «هرگاه بازیگر جدیدی در
سینمای ایران مطرح می شود بدون طی مراحل لازم به عنوان سوپراستار پیدا می کند.
تنها نتیجه ی این بحران در سینمای ایران بالا رفتن دستمزد بازیگران و به تبع آن افزایش هزینه تولید فیلم
است.» پروانه ساخت فیلم یک سال و نیم پیش صادر شد و پس از آن درخشنده زمان زیادی را صرف
پیدا کردن سرمایه گذار کرد.
جلب رضایت نهادهایی که زمان زیادی از فیلم در لوکیشن های آن ها می گذرد (مانند دادگستری، نیروی انتظامی و
زندان) از دیگر مشکلات تولید فیلم بود.
درخشنده پس از فراهم شدن شرایط فیلمبرداری، فیلم را اوایل بهمن در منطقه ی الهیه کلید زد و پس از
آن گروه برای ادامه ی کار به ساختمان مرکزی دادگستری رفت.
داستان در زمستان می گذرد، فیلم برداری ۳۵ میلی متری و فلاش بک ها و بخش هایی از زمان حال
با دوربین روی دست فیلم برداری می شوند.
یک هفته پس از آغاز فیلم برداری، هایده صفی یاری تدوین آن را آغاز کرده که همزمان با فیلم برداری
ادامه دارد.
درخنشده از ابتدی کار، با محمدرضا دلپاک و کارن همایون فر را برای صداگذاری و ساخت موسیقی انتخاب کرد تا
فیلم زودتر آماده نمایش شود.
این اتفاق ها را نشان می دهد که او قصد ندارد فیلم را برای نمایش در جشنواره فجر آینده نگه
دارد و در پی فرصتی برای اکران آن است: «مطرح شدن این موضوع برایم از همه چیز مهم تر است.»
نام فیلم هم یکی از ویژگی ها و نکته های کنجکاوی برانگیز آن است.
درخشنده دلیل این نام گذاری را ارتباط آن با موضوع اصلی فیلم می داند؛ همان ترس از آبرویی که دختران
از قربانی جوامع سنتی را وادار به سکوت می کند.
شهاب حسینی، مریلا زارعی، جمشید هاشم‌پور، طناز طباطبایی، فرهاد آییش، مائده طهماسبی، شیرین بینا، بابک حمیدیان، مجید مشیری، اسماعیل سلطانیان،
هادی مرزبان، امیر دژاکام و مهدی ماهانی، امیر آقایی، ستاره اسکندری و نیما صفایی بازیگران این فیلم سینمایی هستند.
شنیده ها حاکی است این فیلمی یکی از بهترین آثار درخشنده است.
گویا این فیلم با ممیزی روبرو شده و ممکن است پایان آن تغیر کند.
اما درخشنده با این موضوع موافقت نکرده است.
منابع : جشنواره فیلم فجر ، ایرنا ، خبرآنلاین ، مهر
تصویری از باران کوثری و پارسا پیروزفر در فیلم «بی حسی موضعی»
عکس جدید پریناز ایزدیار در فیلم سرخ پوست
رونمایی از گریم علی نصیریان در فیلم مسخره باز
گریم متفاوت ملیکا شریفی نیا در فیلم سینمایی بازدم
پیشنهادات ویژه
