چند شعر خواندنی از یدالله رویایی شاعر دامغانی کشورمان!

یدالله رویایی یکی از شاعر معروف کشورمان می باشد که اکنون ۸۶ سال سن دارد و در پاریس پایتخت کشور فرانسه زندگی می کند . شما می توانید در این مطلب شعرهای یدالله رویایی را بخوانید و لذت ببرید .

 

شعرهای یدالله رویایی

 

یدالله رؤیایی مشهور به رؤیا (زادهٔ ۱۷ اردیبهشت ۱۳۱۱ در دامغان، شاعر ایرانی است. وی اکنون در پاریس زندگی می‌کند. رؤیایی اولین شعرهای خود را در ۲۲ سالگی نوشت و همزمان به تحصیلات خود در رشته حقوق سیاسی در دانشکده حقوق دانشگاه تهران تا اخذ درجه دکترای حقوق بین‌الملل عمومی ادامه داد.

 

کتاب‌های شعر منتشر شده او بر جاده‌های تهی، شعرهای دریایی، دلتنگی‌ها، از دوستت دارم، لبریخته‌ها، هفتاد سنگ قبر، منِ گذشته: امضا، در جستجوی آن لغتِ تنها هستند.

 

شعرهای یدالله رویایی

 

برگرد!

ای کاروان خسته، برگرد !

ذهن ِنمک عقیم و نازا ست

زیبائی ِ ذغال را آتش

طی کرده است

و ماهیان قرمز ِ شب را

ستاره ها ترسانده اند

ای ذهن،

ای زخم ِمنتشر !

صبر ِمیان تهی را

از مزرعۀ نمک بردار

زیرا که اب‌های قدیمی همواره درکتاب‌ تو جاری ست

برگرد !

اینجا طبیعت

– آنسان که می نماید-

طبیعی نیست.

 

شعرهای عاشقانه یدالله رویایی

 

شب ، در گریز اسب سیاه

یک صف درخت باقی می ماند

در چهار کهکشان نعل

یک صف درخت

بی شیهه می گذشت

رگ بریده ، دهان باز کرده و ریخت

افق دراز

دراز

دراز لخته لخته ،‌ دراز مذاب

زنی در اصطکاک تاریکی

به شکل تازه ای از شب رسید

ستاره ای رسیده ، در ته خود چکه کرد

صدایی ، از سرعت پرسید

کجا ؟

کجا ؟

اما جواب ،

گذشتن بود

و در گریز اسب سیاه

سرعت پیاده می رفت

سرعت ، ‌صف درخت بود

که می ماند

 

شعر از دوستت دارم یدالله رویایی

 

من از دوستت دارم

از تو سخن از به آرامی

از تو سخن از به تو گفتن

از تو سخن از به آزادی

وقتی سخن از تو می‌گویم

از عاشق از عارفانه می‌گویم

از دوستت دارم

از خواهم داشت

از فکر عبور در به تنهایی

من با گذر از دل تو می‌کردم

من با سفر سیاه چشم تو زیباست

خواهم زیست

من با به تمنای تو خواهم ماند

من با سخن از تو

خواهم خواند

ما خاطره از شبانه می‌گیریم

ما خاطره از گریختن در یاد

از لذت ارمغان در پنهان

ما خاطره‌ایم از به نجواها

من دوست دارم از تو بگویم را

ای جلوه از به آرامی

من دوست دارم از تو شنیدن را

تو لذت نادر شنیدن باش

تو از به شباهت از به زیبایی

بر دیده تشنه‌ام تو دیدن باش

 

شعر یدالله رویایی

 

چشمان ستاره‌های نوسال

می‌رفتند

در گوشت ماه

خون مثل برج‌هایی از چرم

پرچم شده بود

مثل شکل چهار

یارن جلوتر همه ترسیده بودند، ولی با ما

از ترس سخن نمی‌کردند

در هرم روان ریگ

با عشق به ریگ

با حالت دسته‌های گندم می‌رفتیم

و ساعت همواره

فردا و سه دقیقه بود

در حاشیه‌ی مرگ

شلاق گونه های خورشید

و ماه

تنها شده بود

 

گردآوری گروه فرهنگ و هنر نیک صالحی