سعدی شیرازی , از شعر به پایان آمد این دفتر تا بیوگرافی!

سعدی شیرازی

شعر زیبای به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی از سعدی شیرازی :

به پایان آمد این دفتر حکایت
همچنان باقی

به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی

کتاب بالغ منی حبیبا معرضا عنی

ان افعل ما تری
انی علی عهدی و میثاقی

نگویم نسبتی دارم به نزدیکان درگاهت

که خود را بر تو می‌بندم به سالوسی و
زراقی

اخلایی و احبابی ذروا من حبه مابی

مریض العشق لا یبری و لا یشکو الی الراقی

نشان عاشق آن
باشد که شب با روز پیوندد

تو را گر خواب می‌گیرد نه صاحب درد عشاقی

قم املا و اسقنی کأسا
و دع ما فیه مسموما

اما انت الذی تسقی فعین السم تریاقی

قدح چون دور ما باشد به هشیاران مجلس
ده

مرا بگذار تا حیران بماند چشم در ساقی

سعی فی هتکی الشانی و لما یدر ماشانی

انا المجنون لا
اعبا باحراق و اغراق

مگر شمس فلک باشد بدین فرخنده دیداری

مگر نفس ملک باشد بدین پاکیزه اخلاقی

لقیت الاسد
فی الغابات لا تقوی علی صیدی

و هذا الظبی فی شیراز یسبینی باحداقی

نه حسنت آخری دارد نه سعدی را
سخن پایان

بمیرد تشنه مستسقی و دریا همچنان باقی

بیوگرافی سعدی شیرازی :

سعدی شیرازی با نامِ کاملِ ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله بن
مشرّف سعدی شیرازی (زادهٔ ۵۸۵ یا حدود ۶۰۶ هـ.ق.
برابر با حدود ۵۸۹خورشیدی و ۱۲۱۰ میلادی در شیراز – درگذشتهٔ حدود ۶۹۱ هـ.ق.
برابر با حدود ۶۷۰ یا ۶۷۱ خورشیدی و ۱۲۹۱ یا ۱۲۹۲ میلادی) شاعر و نویسندهٔپارسی‌گوی نامدار ایرانی است.
آوازهٔ او بیشتر به‌خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست.
جایگاهش نزد اهل ادب تا بدان‌جاست که به وی لقب استادِ سخن، پادشاهِ سخن، شیخِ اجلّ و حتی به‌طور مطلق،
استاد داده‌اند.
آثار معروفش کتاب گلستان به نثر و مثنوی بوستان در بحر متقارب (وزنِ شاهنامهٔ فردوسی) و نیز غزلیات و دیوان
اشعار اوست که به مجموع آثار او کلیات سعدی می‌گویند.

زندگی‌نامه سعدی شیرازی : سعدی شیرازی در شیراز زاده شد.وی کودکی بیش نبود که پدرش درگذشت.
مادرش کازرونی بود.
در دوران کودکی با علاقهٔ زیاد به مکتب می‌رفت و مقدمات دانش را می‌آموخت.
هنگام نوجوانی به پژوهشو دین و دانش علاقهٔ فراوانی نشان داد.
اوضاع نابسامان ایران در پایان دوران سلطان محمد خوارزمشاه و به‌ویژه حملهٔ سلطان غیاث‌الدین خوارزمشاه، برادر جلال‌الدین خوارزمشاه به شیراز
(در سال ۶۲۷ هـ.
ق)، سعدی را که هوایی جز به‌دست‌آوردن دانش در سر نداشت، بر آن داشت شیراز را ترک کند

نیک صالحی