جامی و از شعر خواندنی قصه ی عاشقان تا بیوگرافی وی!

قصهٔ عاشقان جامی

قصهٔ عاشقان خوش است بسی

سخن عشق دلکش است بسی

تا مرا هوش و مستمع را گوش

هست، ازین قصه کی شوم خاموش؟

هر بن موی، صد دهانم باد

هر دهان، جای صد زبانم باد

هر زبانی
به صد بیان گویا

تا کنم قصه‌های عشق املا

آنکه عشاق پیش او میرند

سبق زندگی از او گیرند

تا
نمیری نباشی ارزنده

که به انفاس او شوی زنده

هست ازین مردگی مراد مرا

آنکه خواهند صوفیان به فنا

نه
فنایی که جان ز تن برود

بل فنایی که ما و من برود

شوی از ما و من به کلی
صاف

نشود با تو هیچ چیز مضاف

نزنی هرگز از اضافت دم

از اضافت کنی چون تنوین رم

هم ز
نو وارهی و هم ز کهن

نگذرد بر زبانت گاه سخن

«کفش من»، «تاج من»، «عمامهٔ من»

«رکوهٔ من»، «عصا
و جامهٔ من»

زآنکه هر کس که از منی وارست

یک من او را هزار من بارست

صد من‌اش بار
بر سر و گردن به که یک بار بر زبانش من!

بیوگرافی جامی :

نورالدین عبدالرحمن ابن نظام الدین احمد
ابن محمد متخلص به جامی در سال ۸۱۷ هجری قمری در خرجرد جام از توابع خراسان متولد شد.
وی بعدها همراه پدرش به سمرقند و هرات رفت و در آن دیار به کسب علم و ادب پرداخت.
سپس به سیر و سلوک مشغول و از بزرگان طریقت شد.
جامی نزد سلطان حسین میرزا بایقرا و وزیر فاضل او امیر علیشیر نوایی تقربی خاص داشت.
او در محرم ۸۹۸ هجری قمری وفات کرد و در هرات با احترام فراوان به خاک سپرده شد.
از جامی بیش از چهل اثر و تألیف سودمند و گرانبها به جای مانده است.
معروفترین آثار او عبارت از هفت مثنوی به نام “هفت اورنگ” است.

گردآوری گروه نیک صالحی