می توانید در ادامه متن کامل شعر نوایی نوایی به نویسندگی طبیب اصفهانی و خوانندگی غلام علی پورعطایی که یکی از شعرهای مشهور ایرانی می باشد را بخوانید .
در این مطلب متن شعر نوایی نوایی به خوانندگی غلام علی پورعطایی خواننده خراسانی کشورمان که توسط طبیب اصفهانی سروده شده است را برای شما آورده ایم . این ترانه اولین بار در سال ۱۳۴۴ اجرا شد .
شعر نوایی نوایی
نوایی ترانهای محلی خراسانی است که توسط غلام علی پورعطایی خوانده شده و از سرشناسترین آهنگهای اجرا شده او بشمار میرود. شعر این ترانه توسط طبیب اصفهانی سروده شده است. این ترانه تاکنون بارها توسط خوانندگان مختلف بازخوانی شده است.
از جمله خوانندههایی که این ترانه را اجرا کردهاند، میتوان:
امیر آرام ، هایده ، بیژن بیژنی ، دریا دادور (یک نسخه در سبک اپرا از این ترانه را بازخوانی کرده است) ، رضا رویگری ، سیما بینا ، شادمهر عقیلی ، شکیلا ، عارف ، مهسا وحدت ، محمد اصفهانی ، غلام عباس قشقایی و ابراهیم شریف زاده را نام برد.
این ترانه به سال ۱۳۴۴ در نمایشِ پهلوان اکبر میمیرد در تهران اجرا شد و همراهِ نمایش اقبال فراوان یافت.
متن شعر نوایی نوایی
نوایی نوایی نوایی نوایی
همه با وفایند تو گل بی وفایی
الهی برافتد نشان جدایی
جوانی بگذرد تو قدرش ندانی
غمش در نهانخانه دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند
به دنبال محمل چنان زار گریم
که از گریهام ناقه در گل نشیند
خلد گر به پا خاری، آسان برآرم
چه سازم به خاری که در دل نشیند؟
پی ناقهاش رفتم آهسته، ترسم
مبادا غباری به محمل نشیند
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست به مشکل نشیند
عجب نیست خندد اگر گل به سروی
که در این چمن پای در گل نشیند
بهنازم به بزم محبت که آنجا
گدایی به شاهی مقابل نشیند
طبیب، از طلب در دو گیتی میاسا
کسی چون میان دو منزل، نشیند؟
درباره غلامعلی پور عطایی بیشتر بدانید
غلامعلی عطایی متولد ۱۳۲۶ در منطقه محمودآباد تربت جام و بازنشسته آموزش و پرورش بود. او از جوانی به خوانندگی و نوازندگی علاقه داشت.
تارزنی غلامعلی عطایی در چند مراسم شاهنامه خوانی از اجراهای به یادماندنی اش بود.
در اوان جوانی و در سال ۱۳۴۴ به سبب شهرت در نوازندگی و خوانندگی به تهران دعوت میگردد تا در تالار رودکی، مجامع هنری و سفارتخانههای اروپایی و رادیو و تلویزیون، همراه با گروه هنرهای آیینی، سنتی و حرکات موزون به سرپرستی هنرمند برجسته هنرهای آیینی «آقای محمدفاروق کیانیپور» و دیگر هنرآفرینان میراث کهنسال به اجرای برنامه بپردازد که بسیار مورد اقبال واقع میگردد. شهرت وی در این زمان تا بدانجا میرسید که ضمن سفر به سراسر ایران، برای اجرای برنامه در کشورهای گوناگون از وی دعوت به عمل میآید.
غلامعلی عطایی در گفتگویی درباره دوتار گفته بود:
“دوتار ساز دل است. هیچکس از عبارت دوتارنوازی استفاده نمیکند و همه میگویند؛ دوتارزنی. دوتار را میزنند، ولی بقیه سازها را مینوازند. دوتار یک جور فریاد است اما این زدن به معنای خشونت نیست. بیشتر جوشش و عصیان روح است. روال دوتارزدن اینگونه است که از یک دعوا شروع میشود و به آشتی ختم میشود.”
او در ماههای آخر عمرش مبتلا به عفونت ریه و دردهای شدید کمر و گردن شده بود و سرانجام روز شنبه ۱۲ مهر ۱۳۹۳، در ۶۷ سالگی درگذشت.
گردآوری گروه فرهنگ و هنر نیک صالحی