استایل تابستانی محسن کیایی و هانیه توسلی در اکران «بی‌صدا حلزون»

با فروکش کردن تب بیماری کرونا سینما ها جان تازه ای یافتند و زندگی هنری هنرمندان به روال قبل بازگشته است. هانیه توسلی امسال با فیلم بی صدا حلزون به سینما بازگشته است. اکران فیلم بی صدا حلزون با حضور هنرمندان این اثر را در نیک صالحی ببینید.

اکران فیلم بی صدا حلزون

گزارش تصویری از اکران مردمی «بی‌صدا حلزون» با حضور محسن کیایی، هانیه توسلی و بهرنگ دزفولی زاده در پردیس مگامال را ببینید.

استایل هانیه و محسن در اکران «بی‌صدا حلزون»

استایل هانیه توسلی و محسن کیایی در اکران «بی‌صدا حلزون»

آن­چه «بی­صدا حلزون» را به یک فیلم­ اولِ خلاقانه و متقاعدکننده تبدیل کرده است شاید در وهله­ی اول موضوع متفاوت آن باشد. بهرنگ دزفولی­زاده در نخستین تجربه­ی کارگردانیِ فیلم بلند خود داستان زندگی یک زوج کم­شنوا و ناشنوا را دستمایه قرار داده است که باید تصمیم مهمی را برای فرزند ناشنوای خود بگیرند.

اکران فیلم بی صدا حلزون

فیلم، ایده مرکزی جالبی دارد و خوب قصه­اش را تعریف می­کند. فیلمنامه تا میانه­های فیلم روان جلو می­رود اما لاغری طرح اولیه از جایی به بعد در فیلمنامه کاملاً به چشم می­آید و کار را تاحدودی کشدار می­کند و قطعاً ایده­ی مرکزی داستان پتانسیل پرداخت بهتری را داشت. از طرف دیگر، برخی از واقعه­های فیلم در منطق روایی فیلمنامه نمی­گنجند و برخورد سرسری و به دور از منطق­ شخصیت­ها با بعضی رخدادها از باورپذیری درام می­کاهد. شاید بدیهی­ترین سوالی که برای هر تماشاگری پس از تماشای فیلم پیش بیاید همین باشد که الهام (هانیه توسلی) چه­طور به آن راحتی اتفاق هولناکی را که برای سعید (محسن کیایی) رخ داده می­پذیرد و قبول می­کند با پولِ امیر (مهران احمدی) مهرشاد را عمل کند؟

درباره فیلم بی صدا حلزون

فیلم به لحاظ ساختار و اجرا چاله­چوله­هایی دارد. به نظر می­رسد «بی­صدا حلزون» در مدیوم درستی ساخته نشده است. فیلم تاحدودی یادآور تله­فیلم­ها یا مینی­سریال­های تلویزیونی است. این اتفاق تاحد زیادی به انتخاب زوایای دوربین و اندازه­ی قاب­های تصویر بازمی­گردد که بسیار ساده و تلویزیونی­اند.

به طور کلی میزانسن­های نه­چندان حرفه­ای اثر به میزان قابل­توجهی فیلم را هدر داده است.
«بی صدا حلزون» اما این کاستی را دربخش دیگری جبران می­کند و آن صداگذاری فیلم است. فیلم به واسطه­ی سوژه­اش ارتباط تنگاتنگی با “صداها” و “سکوت­ها” دارد و بازی درست و به­جا با این دو المان تأثیر مطلوبی را بر کلیت فیلم و بر مخاطب می­گذارد. موسیقی متن کار نیز در خدمت همین موقعیتِ کاربردی صداها و سکوت­ها قرار گرفته و به شکل متقاعدکننده­ای با آن­ها همسو و هماهنگ می­شود. فیلمساز در بسیاری از سکانس­ها دنیا را از دریچه­ی گوش(!)

کاراکترهایش ترسیم می­کند و همین امر موجب همذات­پنداری بیشتر و بهتر مخاطب با فیلم می­شود.
این­که دزفولی زاده در نخستین تجربه فیلمسازی خود به سراغ طیفی از آدم­های جامعه رفته است که کم­تر پیش می­آید دوربینی رویشان زوم کند اقدامی جسورانه و شریف است. او در طرح و پرداختِ شخصیت­هایش سعی می­کند تا جهان زیستی ناشنوایان را با تمامی مشکلات و سختی­هایی که جامعه به آن­ها تحمیل کرده به درستی به تصویر کشد و این جزییات در بازی بازیگران فیلم نیز کاملاً لحاظ شده است اما کاش فیلم­ساز به همان اندازه به روابط و کشمکش­های میان کاراکترهایش نیز نزدیک می­شد و در سطحی عمیق­تر به آن­ها می­پرداخت.

داستان و نقد فیلم بی صدا حلزون

در سکانسی از فیلم، امیر علت جدایی الهام را از سعید می­پرسد و طبق پاسخ الهام ظاهراً تنها دلیل این جدایی مخالفت مرد با جراحی پسرشان بوده است. اگر چنین ادعایی درست باشد کینه، خشم یا دشمنی عمیقی میان زن و مرد نمی­تواند وجود داشته باشد و بهتر آن بود که در بخش­هایی از فیلم به روابط این دو بیشتر پرداخته یا مهر و محبتی بین آنها دیده می­شد.

ارتباط الهام با ساعد (پدرام شریفی)- برادر سعید- بسیار بیش­تر است و این توجه صد درصد و یک­جانبه­ی الهام به مسئله­ی عمل گوشِ مهرشاد که باعث پشت کردن او به همه حتا همسر و پدرش شده، به لحاظ منطقی بر باور مخاطب نمی­نشیند و امتیازی منفی برای فیلم محسوب می­شود.
«بی­صدا حلزون» بازی­های قابل قبولی دارد. بازی هانیه توسلی چشمگیر است. پدرام شریفی، محسن کیایی و مهران احمدی نیز نمره قبولی می­گیرند. اما بازیگر خردسال فیلم نیز پا­به­پای پارتنرهای بزرگسالش پیش می­رود و بازی دلپذیری دارد.

«بی صدا حلزون» فیلمی کم ادعا و سالم است که به رغم نقصان­های روایی و ساختاری­اش پایان­بندی هوشمندانه­ای دارد که می­تواند بسیار امیدبخش باشد.

اینستاگرام ـ سینماگرام