روز گذشته فیلم سینمایی عصبانی نیستم در پردیس چارسو با حضور نوید محمدزاده بازیگر نقش اول مرد این فیلم و رضا درمیشیان کارگردان فیلم با حضور مردم اکران شد . شما در ادامه می توانید تصاویر این اکران را ببینید .
تصاویر اکران فیلم سینمایی عصبانی نیستم
نوید محمدزاده در اکران مردمی فیلم سینمایی عصبانی نیستم
نوید محمدزاده در اکران فیلم عصبانی نیستم
نوید محمدزاده در اکران عصبانی نیستم
نوید محمدزاده بازیگر سینما
نوید محمدزاده
نوید محمدزاده هنرپیشه سینما
نوید محمدزاده بازیگر مشهور سینما
نوید محمدزاده
نوید محمدزاده و رضا درمیشیان
درباره نقد فیلم سینمایی عصبانی نیستم بیشتر بدانید
«عصبانی نیستم» دومین ساخته رضا درمیشیان، کارگردان جوان سینمای ایران است که پس از پنج سال سرانجام رنگ پرده به خود دید. این فیلم از این جهت حائز اهمیت است که هم به لحاظ سبک و فرم و هم به لحاظ محتوا و مضمون فیلمی جسورانه است که کمتر نمونه ای مشابه آن در سینمای ایران داشته ایم.
«عصبانی نیستم» درامی جوانانه است که به ناکامی ها و ناامیدی های نسل جوانی می پردازد که زندگی هایشان قربانی بسیاری از شرایط نابسامان اجتماعی شده است؛ جوانانی که برای دستیابی به موقعیت هایی بهتر باید از شرافت خود بگذرند و از مسیر درست و شرافتمندانهی زندگی خود منحرف گردند.
فیلم، به وضوح محتوایی سیاسی دارد (که دلیل توقیف طولانی مدتش هم همین بود) اما عنصر سیاست ماهیت اصلی و هسته ی مرکزی درام نیست بلکه سیاست به عنوان پدیده ای تأثیرگذار بر زندگی اجتماعی افراد یک جامعه در فیلم حائز اهمیت است؛ طوریکه بیش ازآنکه فعالیت های سیاسیِ اپوزیسیونی نوید (نوید محمدزاده) در فیلم برجسته شود عواقب این فعالیتها بر زندگی او در سالهای بعد محوریت اصلی فیلمساز در روایت درام قرار میگیرد.
درمیشیان در روایت درام خود، همان روشی را در پیش میگیرد که در «لانتوری» نیز به سراغ آن رفت.
رفت و آمدهای مکرر زمانی که بخش های مختلف زندگی شخصیت اصلی اش را همچون قطعات پازلی کنار هم قرار می دهد تا بتواند هویت او را به درستی تشریح کند
و میزان و اهمیت رخدادهای مختلف را در تغییر و تحولات شخصیتی آنها هویدا سازد.
این دگردیسی زمانی به اوج خود می رسد که پسر جوان از شرایط خود به ستوه می آید و به سراغ روانپزشکی می رود که او نیز عملاً نمی تواند چیزی را تغییر دهد
و با “قرص” سعی در کنترل وضعیتی دارد که لابد می داند قرار نیست بهتر شود.
نحوه فیلمبرداری در فیلم سینمایی عصبانی نیستم
در «عصبانی نیستم» تمامی عناصر به زیبایی با هم جفت و جور شده اند؛
از حرکات تند و تنش آمیز دوربین روی دست گرفته تا تدوین کوبنده و خوش ریتم هایده صفی یاری که کاملاً با جنس و بافت فیلم و دغدغه های شخصیت اصلی آن هماهنگ است. مثلاً دوربین در بخش هایی که نوید دچار تنش و ناآرامی ست با سرعت فراوان او را همراهی می کند و در بخش هایی که او در کنار ستاره (باران کوثری)ست و احساس آرامش می کند آرام می گیرد و دچار سکونی موقتی می شود. این شناخت درست فیلمساز از دوربین و نقش بسزای آن در القای احساسات مختلف به تماشاگر از وجوه قابل اعتنای «عصبانی نیستم» است.
نوید محمدزاده و باران کوثری
فیلم، مانند آثار به یادماندنی سینمای جریان موج نوی فرانسه قهرمان دارد، اما قهرمانی شکست خورده که ویژگی های شخصیتی او با خصوصیات رایج قهرمانان هالیوودی از زمین تا آسمان فرق می کند.
این قهرمان قرار نیست در انتهای فیلم بخت به او رو آورد و دردسرهایش مرتفع گردند،
شغل خوب بدست آورد، ثروتمند شود و بتواند به محبوبش برسد؛
نویدِ «عصبانی نیستم» مشتی نمونه ی خروار است از بسیاری از جوانان هم سن و سالش که با مشکلات مشابهی دست و پنجه نرم می کنند بی آن که امیدی به بهبود شرایط خود داشته باشند یا بدانند تلاش های مکررشان به سرانجام خوشی می رسد. شاید تنها لحظات خوش زندگیِ نوید لحظاتیست که محبوبش را در رویای خود در لباسی سرخ میبیند که خندان در مقابلش ایستاده اما در همین رویا هم ستاره همان قدر دست نیافتنی و دور از نوید است که در واقعیت؛
بنابراین حتی رویاهای این قهرمان نیز شباهتی به رویا ندارند و همچنان تلخ و ناکام باقی میمانند!
نقش نوید در فیلم سینمایی عصبانی نیستم
نباید این را فراموش کرد که نوید، در عین کشمکش هایش با دیگران همواره در کشمکش با خویشتن نیز هست؛
این کشمکشها در جاهایی او را دچار افکار مازوخیستی و حتا سادیستیک میکنند؛
خصوصاً در بخش هایی که تصور می کند در حال حمله و کتک زدن دیگران است.
نسخه اصلی فیلم را همان سال ها در جشنواره فیلم فجر دیده بودم اما متاسفانه به یاد ندارم پایان فیلم با پایان نسخه ی فعلی تا چه حد متفاوت بود؛ از پایان فعلی فیلم نمی توان به نتیجه ای قطعی در رابطه با تصمیم فیلمساز برای پایان بندی درام دست یافت؛ همچنان فیلم در مرز باریکی میان خیال و واقعیت باقی میماند و پرونده اش همان جا بسته میشود؛
یک جور پایان باز گنگ که به باور من پایان مناسبی برای درامی از این جنس نیست.
درامی که در عین بازی های تصویری و نوگرایی هایش در روایت، همچنان داستانگوست و یک خط پررنگ و اصلی داستانی دارد که نمی توان آن را به حال خود رها کرد و باید در نقطه معین و درستی به پایان برسد. این اتفاق در نسخه فعلی رخ نداده است که نمی توان خرده ای هم به آن گرفت؛ جرح و تعدیل ها عموماً تأثیر خود را بر فیلم ها می گذارند و آن ها را از آن چه باید باشند دور می کنند.
بازی نوید محمدزاده در فیلم سینمایی عصبانی نیستم
اما نمی توان از «عصبانی نیستم» نوشت و اشاره ای به بازی های درخشان آن نکرد.
نوید محمدزاده پاشنه آشیل فیلم است؛ فیلم بدونِ شخصِ او به اثری کاملاً متفاوت بدل می شود.
به دلیل قدیمی بودن فیلم مقایسه ی آن با فیلمهای جدیدتر این بازیگر شاید درست نباشد
اما فکر می کنم این نقش و کاراکتر نوید از بسیاری وجوه با خود نوید محمدزاده قرابتهایی دارد و شاید حتی محمدزاده با اندک تفاوت هایی نقش خودش را در فیلم بازی کرده است. باران کوثری در قالب نقش دختری دانشجو بازی درخشانی دارد و بده بستانهای این دو بازیگر با یکدیگر فیلم را به زیبایی جلو می برد.
در انتها از اکران “عصبانی نیستم” بسیار خوشحالم؛
با این حال تصور میکنم اکران به موقع فیلمها اتفاق درست تریست که شاید بتواند سرنوشت آنها را به شکل بهتری رقم بزند.
نیک صالحی – سلام سینما
بازیگرانی که نقش روحانی بازی کردن از رضا گلزار تا محسن تنابنده 
