در این مطلب به آموزش درست کردن زیر بشقابی به روش ساده پرداخته ایم.
زیر بشقابی یکی از وسایلی است که در محیط خانه و یا رستوران برای دیزاین میز غذا استفاده می شود.اگر به دنبال ساخت زیربشقابی هستید بد نیست در ادامه همراه با نیک صالحی شوید تا به روش آسان آموزش درست کردن زیر بشقابی را بیاموزید.
درست کردن زیر بشقابی
زیربشقابی به عنوان جزئی از ابزار پذیرایی در رستوران‌ها یا خانه‌ها به طور گسترده استفاده می‌شود
و نباید آن را با زیرغذایی که برای محافظت در برابر حرارتِ ظرف‌های پذیرایی، در زیرِ آنها قرار داده می‌شود،
اشتباه گرفت.
زیربشقابی به تعداد بشقاب‌های هر میز، در برابرِ صندلی‌ها و زیر هر بشقاب قرار می‌گیرد.
زیربشقابی، صفحه‌ای از جنس پلاستیک، پارچه یا دیگر مواد ممکن است که اغلب برای محافظت میز از لکهٔ آب، غذا
و صدمات ناشی از حرارت به کار می‌رود؛ امّا به جز آن، کاربردِ زینتی هم دارد.
نوع تجملاتی و زینتی آن از ابریشم بافته می‌شود.
در شیوهٔ پذیرایی آسیای شرقی زیربشقابی گاهی از جنس نی بامبو است.
در رستوران‌ها، علاوه بر کاربردهای بالا، از زیربشقابی به عنوان محلی برای درج فهرست غذا یا تبلیغات استفاده می‌کنند.
وسایل ساخت زیر بشقابی
مراحل درست کردن زیر بشقابی
مراحل درست کردن زیر بشقابیزیر بشقابی زیبابد نیست تاریخچه بشقاب را بدانید
بُشقاب، پیشقاب(در فارسی افغانستان)، تابک، لب‌تخت یا دوری ظرفی معمولاً دایره شکل، کم عمق، دارای کف صاف و پهن است. بشقاب به منظور صرف غذا (و گاهی با هدف تشریفاتی و تزئینی) به کار می‌رود.
واژه قاب ریشه ایرانی سغدی دارد و به معنی ظرف است.[۱] در مورد واژه بُش، هنوز هیچ منبع آکادمیکی دربارهٔ ریشه این واژه اظهار نظر نکرده‌است. نظر عامه براین است که این واژه ترکی است. نظر دیگر است که با توجه به ریخت‌های رایج دیگر این واژه مانند پشقاب (در فارسی افغانستان)، پیشقاب (در گویش شوشتری)، پشخاو/pešxâv(در گویش ابیانه،[۲] انارک) و … و همچنین نظرداشت واژگان مشابهش مانند پیش-دستی و … این واژه فارسی است. پیش قاب، ظرفی بوده که در پیش و جلوی هر فرد گذاشته می‌شده و با ظرفی که در وسط سفره گذاشته می‌شده فرق داشته‌است.[۳][۴] در گذشته در پارسی به بشقاب، دوری (dowri) می‌گفتند.[۵] امروزه نیز همچنان در برخی زبان‌های محلی، برای نمونه مازندرانی[۶]، بشقاب بزرگ را دوری می‌گویند. از دیگر واژه‌های پارسی معادل بشقاب، شیلان یا شیلانه،[۷][۸] بَزمِه[۸] و لب‌تخت[۹] میباشد.
در قدیم به‌ویژه بشقاب‌های بزرگ لبه‌دار را دوری، پردل، و رکابی می‌گفتند.[۹][۱۰] در پارسی، بشقاب سفالی و سوپ‌خوری، سُکُر (یا سُکوره، سُکُرجه، اُسکُر، اُسکُرچه)،[۱۱][۱۲][۱۳] بشقاب بزرگ زکنج،[۱۴] بشقاب کوچک بَزمَک،[۱۵] بشقاب کشیده دیس،[۱۶] بشقاب ژرف گِردَنَه،[۱۷] بشقاب چوبی چپین،[۱۸] و بشقاب پهن تبرک یا گرباک[۱۹] نامیده می‌شده‌است.
در ترکی استانبولی نیز به بشقاب تابک گفته می‌شود که همان تابه در فارسی میانه است.
آفتاب-ویکی پدیا
