در این مطلب به آموزش ساخت کاردستی فنجان جادویی پرداخته ایم.
با کمی ایده پردازی و خلاقیت می توانید کاردستی های جذابی بسازید.در این مطلب همراه با Niksalehi شوید تا آموزش ساخت فنجان جادویی را به صورت تصویری بیاموزید.ساخت این فنجان به روش بسیار ساده و با مواد ارزان امکان پذیر است.
فنجان جادویی
وسایل مورد نیاز
فنجان و نعلبکی غیر قابل استفاده
چسب
گل مصنوعی یا سکه
یک عدد چنگال
شیوه ساخت
ابتدا نوک چنگال
را خم کنید، طوری که کف نعلبکی پهن شود و آن را به کف نعلبکی با چسب گرم بچسبانید و
صبر کنید تا کاملا خشک شود.
انتهای دسته چنگال را درون فنجان فرو کرده و فنجان و دسته را با چسب حرارتی بچسبانید.
می توانید به جای چنگال از یک میله مفتولی هم استفاده کنید.
برای این که چنگال پوشیده شود از تعدادی سکه، گل یا هر شیء تزیینی می توانید استفاده کنید و با
آن روی چنگال و کف فنجان را پر کنید.
بد نیست درباره فنجان بیشتر بدانید
فنجان نام ظرفی است که با استفاده از آن میتوان مایعات را نوشید (معمولاً قهوه یا چای). فنجانها معمولاً بین ۶۰ تا ۹۰ میلی لیتر گنجایش دارند.
در فرهنگ رایج امروز پیاله کوچک چینی یا بلوری برای نوشیدن چای یا قهوه را میگویند که معادل کاپ در انگلیسی است.
فنجان در زبان فارسی برای کاسه مسی هم بکار میرفتهاست و معروفترین آنها فنجانی است که برای ساعت آبی بکار میرفتهاست؛ و این درمبحث تاریخ ابزارهای زمان قرار دارد.
عبارت فنجان در اصطلاح قدیم واحد شمارشزمان است.
از ابتدای اختراع قنات، تعیین زمان و تقسیم عادلانه آب بین سهامداران و شمارش سهام و زمان فنجان نام داشت و توسط میرآب و با ابزار ساعت آبی یا فنجان انجام میشدهاست.
فنجان شمارش زمان عبارت است از یک کاسه کوچک با روزنه ای در وسط آن و چند درجه یا علامت عددی در بدنه داخلی آن که بر روی آبهای یک دیگ بزرگ قرار میگیرد.
مانند تصویر (فنجان قنات زیبد گناباد) ابتدا برای تعیین دقیق زمان استفاده از آب قنات و تقسیم عادلانه زمان سهام هریک از سهامداران اختراع شدهاست ولی بعدها کاربرهای دیگری نیز یافت و برای تعیین بزرگترین روز سال – بزرگترین شب- طولانیترین روز- روز برابری شب
و روز و تعیین اوقات شرعی در دوره اسلامی بکار برده شد این ساعت
دست کم دو هزاره کهنت دارد از ابتدای ساخت قنات گناباد مورد استفاده بودهاست مدیریت این ساعت آبی توسط دستکم یک نفر نوبت روز و یک نفر نوبت شب انجام میشده است.
منبع : نوجوانها – ویکی پدیا