داستان ورود ساعد سهیلی به عرصه بازیگری!+تصاویر

ساعد سهیلی بازیگر

ساعد سهیلی بازیگر , ساعد سهیلی داستان خودش را این گونه شروع می کند: این پوستر من رو یاد
گذشته انداخت، یاد روزهای سخت زندگی، یاد سال ۸۷ ، سرباز بودم و عاشق بازیگری .

ساعد سهیلی بازیگر سینما

در ۲۱ ماه خدمت سربازیم کارم نظافت پادگان بود، شستن توالت و چایی دادن و گردگیری و آتش زدن زباله
و…
یک روز گروه فیلمبرداری داخل پادگان ما مشغول فیلمبرداری بودند و من طبق معمول ساعت ۱۰صبح مشغول سوزاندن زباله ها،
با آرامش به آتش خیره شده بودم و در فکر فرو، بی خبر از آنکه درون آشغال ها مواد منفجره
است و خطر در کمین…
یهو با صدای وحشتناکی آتش به انفجار تبدیل شد و احساس کردم صورتم سوخت، دست روی صورتم گذاشتم و با
وحشت و عجله خودم رو به دستشویی رسوندم و در آینه خودم رو دیدم، کیسه های زباله به صورتم چسبیده
و کامل سیاه شده بودم، مژه و ابروهایم سوخته بود، هر چقدر آب به صورتم می ریختم همچنان سیاه بودم،
پلاستیک های زباله مثل زالو به صورت چسبیده بود، سربازها و هم خدمتی ها خودشون رو به من رساندند و
هر کس چیزی میگفت، شلوغ شده بود و من گیج گیج ، فقط به این فکر میکردم که باید با
آرزوم “بازیگری” خداحافظی کنم.
چون دیگر صورتی نداشتم!

ساعد سهیلی و پدرش سعید سهیلی

فرمانده سر رسید ، سربازها رو کنار زد و گفت: برو بیمارستان.
خودم رو رسوندم لب جاده تا ماشین بگیرم و…
دست تکان میدادم و هیچ کس نمی ایستاد، ۴۰ دقیقه گذشت و من همچنان منتظر…
یک بازیگر جوان با ماشین مدل بالا از پادگان بیرون آمد، گویا کارش تمام شده بود و به خانه برمیگشت.
برای ماشین او دست تکان ندادم…
خجالت کشیدم، ولی حدس زدم چون در پادگان ما کار میکرد و من سرباز آنجا بودم، مرا تا جایی خواهد
رساند، اما او پایش را روی پدال گاز فشار داد و با سرعت از کنارم گذشت…
چنان که هنوز صدای اگزوز ماشینش توی گوشم مانده، سرم را پایین انداختم و بغض گلویم را گرفت، فقط به
این فکر میکردم که باید هر چه سریعتر خودم را به جایی برسانم، بیمارستانی، درمانگاهی، ولی انگار هیچ کس مرا
نمیدید! با سرعت قدم برداشتم تا از درب پادگان دور شوم ، نمیخواستم هم خدمتی ها گریه ام را ببینند.
وقتی مطمئن شدم تنهای تنهام ، به آسمان نگاه کردم و دلشکسته رو به خدا فریاد زدم…
فریاد زدم : خیلی نامردی…
خیلی، تو میدونستی چقدر بازیگری رو دوست داشتم…
چرا اینکارو با من کردی؟! کات…
۴، ۵ ماه گذشت و صورتم خوب شد…
یک هفته تا پایان خدمتم مانده بود که با من تماس گرفتن و گفتن در تست بازیگری قبول شدی ،
اونم برای نقش اول فیلم!! اون موقع فهمیدم خدا صدام رو شنید…
خوبم شنید.
برای اون فیلم یعنی “میان ماندن و رفتن” جایزه بهترین بازیگری رو هم گرفتم بعد از ۸ سال دوباره یاد
آن روزهای تلخ و شیرین افتادم، الان دیگه مثل اون روزها تنها نیستم، تنها نیستم و سرمو بالا میگیرم و
میگم ، خدا جون…
خیلی مردی…
خیلی

جام جم