بر اساس قانون تأمین‌اجتماعی، هر نوع بیماری منجر به کاهش قدرت کار در حد از کارافتادگی نمی‌شود، بلکه این کاهش باید پایدار باشد.
از کارافتادگی در قانون کار تأمین اجتماعی
طبق قانون تأمین‌اجتماعی، هر نوع بیماری منجر به کاهش قدرت کار در حد از کارافتادگی نمی‌شود، بلکه این کاهش
باید پایدار باشد.
زیرا تأیید کاهش توانایی در کمیسیون‌های پزشکی پس از خاتمه درمان و غیرقابل علاج تشخیص داده شدن بیماری و به
ثمر نرسیدن خدمات توانبخشی، انجام می‌شود.
براساس ماده ۷۰ قانون تأمین‌اجتماعی، بیمه‌شدگانی که طبق نظر پزشک معالج غیرعلاج تشخیص داده می‌شوند، پس از انجام خدمات توانبخشی
و اعلام نتیجه توانبخشی یا اشتغال، چنانچه طبق نظر کمیسیون‌های پزشکی موضوع ماده ۹۱ این قانون توانایی خود را کلاً
یا بعضاً از دست داده باشند، به ۳حالت تقسیم می‌شوند.
براین اساس، هرگاه درجه کاهش قدرت کار بیمه‌شده ۶۶ درصد و بیشتر باشد، به نحوی که نتواند با اشتغال به
کار سابق یا کار دیگری بیش از یک‌سوم از درآمد قبلی خود را به دست آورد، از کار افتاده
کلی و چنانچه میزان کاهش قدرت کار بیمه‌شده، بین ۳۳ درصد تا۶۶درصد و به علت حادثه ناشی از کار باشد،
به نحوی که با اشتغال به کار سابق یا کار دیگر، فقط قسمتی از درآمد خود را به دست آورد،
ازکارافتاده جزیی شناخته می‌شود.
همچنین اگر درجه کاهش قدرت کار بیمه‌شده بین ۱۰ تا ۳۳ درصد بوده و موجب آن حادثه ناشی از کار
باشد، مستحق دریافت غرامت نقص مقطوع می‌شود.
گفتنی است، بیمه شده‌ای که در اثر حادثه ناشی از کار، از کارافتاده کلی شناخته شود، بدون درنظر گرفتن مدت
پرداخت حق‌بیمه استحقاق دریافت مستمری ازکارافتادگی کلی ناشی از کار را خواهد داشت.
مهر
