گناهی که شیطان را هم ناراحت می کند!

تهمت و بهتان به اندازه اى زشت و زننده است که حتى شیطان هم از انجام دهنده آن دو بیزارى
مى جوید.
شیطان از رفتارهاى زشت و اعمال خلاف استقبال مى کند؛ ولى برخى از رفتارهاى ناروا آن قدر زشت و پلیدند
که شیطان هم آن ها را تاءیید نمى کند.
یکى از این اعمال ، نابود کردن وجهه افراد در جامعه ، و ریختن آبروى آن ها به وسیله بهتان
یا نعمت است .

تهمت آثار شومى هم براى تهمت زننده و هم براى تهمت زده شده به بار مى آورد که مى توان
آن ها را در دو عنوان ذیل جاى داد:

۱ – پیامد تهمت بر بعد معنوى انسان در روایتى از
امام جعفر صادق (علیه السلام ) در این باره آمده است :اذا اتهم المۆ من اخاه انماث الایمان من قلبه
کما ینماث الملح فى الماء(

آن گاه که مۆ من به برادر مۆ منش تهمت زند، ایمان در دل او
ذوب مى شود؛ همان گونه که نمک در آب ذوب مى شود.همان طور که از این روایت بر مى آید،
تهمت موجب از بین رفتن ایمان مۆ من مى شود.در توضیح این مطلب باید گفت که بسیارى از اعمال انسان
بر ایمان او تاثیر مى گذارد.
همچنین درباره این اعمال ، دو حالت “انجام ” و “ترک” وجود دارد که هر دو حالت ، در بعد
ایمانى او موثر است .
ترک واجبات از سویى و انجام گناهان از سوى دیگر، ایمان انسان را ضعیف مى کند.
“ترک واجب”و “انجام حرام ” را مى توان دو گونه از کفر عملى به شمار آورد که “انجام حرام “
شامل “تهمت ” هم مى شود و ضعف و نابودى ایمان را در پى دارد.

۲ – پیامد تهمت بر روابط انسانى تهمت مایه نابودى حریم برادرى و روابط انسانى میان افراد جامعه بشرى است
و جو عدم اعتماد و ترس از اطمینان را فراهم مى سازد:امام جعفر صادق (علیه السلام ) فرمود:من اتهم اخاه
فى دینه فلا حرمه بینهما

کسى که برادر دینى اش را متهم کند [= به او تهمت بزند]، بینشان حرمتى
وجود ندارد.دین مبین اسلام ، آبرو و حرمت مۆ من را بزرگ تر از کعبه و حتى قرآن دانسته است
و با آگاهى از چنین ارزشى ، هیچ کس نباید به خود اجازه دهد به حریم آبروى دیگران تجاوز کند

منظور از کلمه “فى دینه ” در جمله من اتهم اخاه فى دینه چه تهمت زدن به”برادر ایمانى” باشد، به
این صورت که کلمه “فى دینه”را صفتى براى کلمه “اخاه” بدانیم و چه متهم کردن او در امور دینى باشد،
تفاوتى در ثمره زشت تهمت پدید نمى آید؛ چرا که دین الاهى مانند ریسمانى است که همه به آن چنگ
مى زنند و در اثر توسل به آن با هم رابطه برادرى ایمانى برقرار مى کنند که این پیوند از
پیوند نسبى و سببى بسیار محکم تر است.
با تهمت زدن به برادر یا خواهر دینى ، این رابطه محکم قطع مى شود.انسان عاقل و متدینى که به
مبدا و معاد اعتقاد دارد، هیچ گاه به دیگرى تهمت نمى زند.
حتى اگر انسانى دین نداشته باشد، سرشت انسانى اش به او اجازه این کار را نمى دهد، مگر آن که
از فطرت پاک انسانى به خوى حیوانى گرویده باشد.

با بررسى این مساءله در جامعه ، مشاهده مى شود که افرادى براى رسیدن به اهدافى شیطانى مى کوشند دیگران
را مورد “تهمت” و “بهتان”قرار دهند؛ ولى در نهایت امر، به ذلت و بیچارگى کشیده خواهند شد.

موضع ابلیس در برابر تهمت و بهتان تهمت و بهتان به اندازه اى زشت و زننده است که حتى شیطان
هم از انجام دهنده آن دو بیزارى مى جوید.
شیطان از رفتارهاى زشت و اعمال خلاف استقبال مى کند؛ ولى برخى از رفتارهاى ناروا آن قدر زشت و پلیدند
که شیطان هم آن ها را تاءیید نمى کند.
یکى از این اعمال ، نابود کردن وجهه افراد در جامعه ، و ریختن آبروى آن ها به وسیله بهتان
یا نعمت است .

امام جعفر صادق (علیه السلام ) در این زمینه مى فرماید: من روى على مۆ من روایه یرید بها شینه
و هدم مروءته لیسقط من اعین الناس اخرجه الله من ولایته الى ولایه الشیطان ، فلا یقبله الشیطان

اگر کسى
سخنى را بر ضد مۆ منى نقل کند و قصدش از آن ، زشت کردن چهره او و از بین
بردن وجهه اجتماعى اش باشد و بخواهد او را از چشم مردم بیندازد، خداوند او را از محور دوستى خود
خارج مى کند و تحت سرپرستى شیطان قرار مى دهد؛ (ولى) شیطان هم او را نمى پذیرد.انسان عاقل و متدینى
که به مبدا و معاد اعتقاد دارد، هیچ گاه به دیگرى تهمت نمى زند.
حتى اگر انسانى دین نداشته باشد، سرشت انسانى اش به او اجازه این کار را نمى دهد، مگر آن که
از فطرت پاک انسانى به خوى حیوانى گرویده باشد

راه هاى درمان تهمت پاک ساختن زبان از آفت تهمت ،
با کوششى مداوم میسر خواهد بود.درمان این بیمارى را باید با اندیشه و دقت در پیامدهاى زشت و نازیباى آن
آغاز کرد؛ سپس به یادآورى مستمر آن ها پرداخت که : «فان الذکرى تنفع المومنین»

یادآورى پیامدهاى تهمت ، تنفر
و انزجار قلبى انسان از این رفتار زشت و پلید را در پى خواهد داشت و بدیهى است که تمام
حرکات درونى و برونى انسان ، بر پایه “دوست داشتن ” و “نفرت ورزیدن” انجام مى گیرد؛ از این رو
مى باید در صدد ایجاد و تقویت حالت انزجار از تهمت بر آمد تا بتوان به سوى ترک آن گام
برداشت .
همچنین باید به ارزش و عظمت آبروى دیگران اندیشید تا به سادگى به سمت تخریب آن گام برداشت .

دین مبین اسلام ، آبرو و حرمت مۆ من را بزرگ تر از کعبه و حتى قرآن دانسته است و
با آگاهى از چنین ارزشى ، هیچ کس نباید به خود اجازه دهد به حریم آبروى دیگران تجاوز کند.
تقویت حسن ظن و حمل رفتار دیگران بر وجه نیکو، راه دیگرى براى درمان این بیمارى نابود کننده است .

تبیان