جانورانی که کشتن آن ها نهی شده است!

یکی از مهمترین موضوعات در اسلام رعایت حقوق حیوانات می باشد و درباره احکام کشتن و ذبح حیوانات نیز در آیات قرآن و روایات بسیار پرداخته شده است در ادامه همراه با نیک صالحی شوید تا درباره کشتن حیوانات در اسلام بیشتر بدانید.

کشتن حیوانات در اسلام

«عَنِ النَّبی (ص) نهی عَن قَتلِ السِّتَّهِ: النَحلَهِ، و النَّملَهِ، و الضِّفدع، و الصُّردِ، والهُدهُد، وَالخُطّافِ…» که در مجموع بیانگر
این مطلب است که انسان از کشتن شش جانور منع شده است که عبارتند:

۱– زنبورعسل؛ چون از گیاهان خوشبو
ارتزاق می کند و انگبین (عسل) تولید می نماید.

۲– مورچه؛ چون درزمان حضرت سلیمان (ع) که خشکسالی آمد، از خداوند طلب باران نمود.

۳– قورباغه؛ چون در زمان حضرت ابراهیم (ع) دید که آن حضرت را در آتش انداختند و از خدا خواست
تا به کمک او برود و به اندازه ی خودش اقدام کرد.

۴– جغد؛ چون پس از فرود حضرت آدم (ع) بر زمین او یک ماه راهنمای آدم (ع) بود، از نواحی
سراندیب تا حوالی جده.

۵– هدهد (شانه به سر)؛ چون او راهنمای حضرت سلیمان (ع) به شهر بلقیس بود.

۶– پرستو (در عربی آن را خطاف یا ابابیل گویند)؛ این حیوان که پرنده ای کوچک با بال های دراز
و سیاه است و بیشتر در سقف خانه ها لانه می گذارد؛ چون بر اثر ستم هایی که به اهل
بیت پیامبر (ص) رسیده است، در آسمان می چرخد و حمد می گوید، از این رو روا نیست که آن
کشته شود.

بد نیست درباره کشتن حیوانات در اسلام بیشتر بدانید

کشتن آن دسته از حیوانات موذی که به سلامت و آرامش انسان آسیب می‌رسانند، و یا سلامت انسان را تهدید می‌کنند، مورد پذیرش تمام عقلای عالم بوده و شرع نیز آن‌را ممنوع اعلام نکرده است.

ابن عباس می‌گوید: «پیامبر(ص) از کشتن هر جاندارى نهى فرمود، مگر حیوانى که آزار [و آسیب‏] برساند».[۱۸]
از امام موسی بن جعفر(ع) در مورد کشتن مورچه سؤال شد؛ ایشان فرمودند: «مورچه را نکشید،
مگر این‌که موجب اذیت و آزار شما گردد».[۱۹]
البته برخی روایات، کشتن حیوانات موذی – حتی در صورتی که فعلاً آزاری به انسان نرسانند – را مجاز
دانسته‌اند: «کشتن مورچه؛ چه اذیت کند و چه اذیت نکند؛‌ اشکال ندارد».[۲۰]

در جمع‌بندی چنین روایتی با روایات گذشته باید گفت، با فرض پذیرش این روایت، این جواز مخصوص به مواردی

است که گرچه این حیوانات موذی فعلاً موجب آزار و اذیت نیستند، اما در صورتی که آنان را ازبین نبریم،
در آینده با تولید نسل موجبات آزار انسان را فراهم خواهند کرد و مجاز دانستن کشتن این دسته از حیوانات به دلیل نوعی پیش‌گیری اولیه است.

در ادامه، این پرسش به وجود می‌آید که توصیه‌های یاد شده، مخصوص مناطق مسکونی است،
یا آن‌که اگر انسان در مکانی غیر مسکونی؛ مانند کوه‌ها و بیابان‌ها،‌ این حیوانات موذی را دید، در آن‌جا نیز می‌تواند آنها را نابود کند؟!

احکام از بین بردن حیوانات

عقل به کمک روایات حکم می‌کند؛ از کشتن حیواناتی که نه فعلاً آزار می‌رساند و نه آن‌که در آینده امکان آزاررسانی آنها وجود دارد، باید پرهیز کرد:
شخصى از امام کاظم(ع) درباره کشتن مار و معنای سخن پیامبر(ص) پرسید – «کسى که مار را به دلیل
هراس از پیامدهای آن رها ساخته و او را نکشد، از من نیست»- امام(ع) در جواب فرمودند: «[همین‌گونه است] پیامبر خدا(ص) فرمود: آن‌که مار را تنها به
دلیل (اعتقاد خرافی ناشی از) هراس از پیامدهای بعدی نکشد از من نیست، ولى رها کردن مارى که تو
را تعقیب نکرده و تهدیدت نمی‌کند، اشکالى ندارد(و منافی با سخن پیامبر ص نیست)».[۲۱]

به عبارتی، سخن پیامبر(ص) ناظر به مبارزه با عقیده‌ای خرافی است که بر اساس آن حتی اگر ماری به انسان
حمله کند، کشتن او پیامدهای خطرناکی را برای قاتل به دنبال خواهد داشت! اما ماری که عرفاً تهدیدی برای
حال و آینده انسان نیست، رهاکردنش ایرادی نداشته بلکه پسندیده است.

اسلام کوئست – التهذیب، جلد ۹