چند نوع “فرشته” وجود دارد؟

قرآن کریم کارهای فراوانی را برای فرشتگان برشمرده است؛ وساطت در نزول وحی و ابلاغ پیام الهی به پیامبران، تدبیر
امور عالم و وساطت در وصول فیض الهی به مخلوقات، استغفار و شفاعت برای مۆمنان و امداد آنان، لعن کافران،
ثبت اعمال بندگان و قبض روح آنان در هنگام مرگ از جمله مأموریت های الهی است که فرشتگان آنها را
اجرا می کنند.

فرشتگان عبادت کننده امام علی (علیه السلام) در خطبه اول نهج البلاغه پس از بحثی که درباره آفرینش آسمان ها
و چگونگی پیدایش جهان مطرح فرموده اند به سراغ آفرینش موجوداتِ آسمان و فرشتگان عالم بالا می رود و به
اقسام فرشتگان پرداخته آنها را به چهار گروه تقسیم می فرماید: “ثُمَّ فَتَقَ مَا بَیْنَ السَّمواتِ العُلاَ، فَمَلاَهُنَّ أَطْواراً مِنْ
مَلائِکَتِهِ: مِنْهُمْ سُجُودٌ لاَیَرْکَعُونَ، وَرُکُوعٌ لاَ یَنْتَصِبُونَ، وَصَافُّونَلاَ یَتَزَایَلُونَ وَمُسَبِّحُونَ لاَ یَسْأَمُونَ، لاَ یَغْشَاهُمْ نَوْمُ العُیُونِ، وَلاَ سَهْوُ العُقُولِ، وَلاَ
فَتْرَهُ الاَبْدَانِ، ولاَ غَفْلَهُ النِّسْیَانِ.”

نخست به مجموعه ای از فرشتگانى که کارشان عبادت است اشاره  می کند و آنها را نیز به چند گروه تقسیم  می کند:

۱ـ «گروهى که پیوسته در حال سجده‏اند و رکوع نمى‏ کنند»

۲ـ «و گروهى که
همواره در رکوعند و قیام نمى ‏کنند»

۳ـ «و گروهى که پیوسته در حال قیامند و هرگز از این حالت
جدا نمى‏ شوند»

۴ـ «و گروه دیگرى که پیوسته در حال تسبیح خدا هستند و هرگز خسته نمى‏ شوند»

فلسفه خلقت فرشتگان عبادت کننده احتمالا آن است که انسانها به عبادت خویش مغرور نشوند و بدانند که اگر به
فرض محال او نیاز به‏ عبادت می داشت، فرشتگان عالم بالا در همه جا مشغول عبادتند تا بندگان زمینى تصوّر
نکنند عبادت کردن یا نکردن آنها اثرى در کبریایى او می گذارد و اگر همگى آنها کافر گردند بر دامن
کبریاى او گردى نمى ‏نشیند: «إِنْ تَکْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنْکُمْ».سپس به اوصاف این مجموعه از فرشتگان پرداخته، می فرماید:
«نه خواب چشمان، آنها را می پوشاند و نه عقل آنها گرفتار سهو و خطا می شود، نه بدن آنها
سستى می گیرد و نه غفلت نسیان بر آنان عارض می گردد» (لا یَغْشاهُمْ نَوْمُ الْعُیُونِ وَلا سَهْوُ الْعُقُولِ وَلا
فَتْرَهُ الاَبْدانِ وَلا غَفْلَه النِّسْیانِ).
به عکس انسانها که اگر برنامه عبادتى را تکرار کنند، به طور تدریجى گرفتار این حالات می شوند، کم کم
خواب چشمانشان را فرا می گیرد، بدن سست می شود و سهو و نسیان عارض می گردد.
ولى ملائکه عبادت کننده، هرگز گرفتار این حالات نمى‏ شوند.

فرشتگان حامل وحی سپس به بیان مجموعه دوّم از فرشتگان پرداخته، می فرماید:” وَمِنْهُمْ أُمَنَاءُ عَلَى وَحْیِهِ، وأَلسِنَهٌ إِلَى رُسُلِهِ،
وَمُخْتَلِفُونَ بِقَضَائِهِ وَأَمْرهِ.
وَمِنْهُمُ الحَفَظَهُ لِعِبَادِهِ، وَالسَّدَنَهُلاِبْوَابِ جِنَانِهِ.
وَمِنْهُمُ الثَّابِتَهُ فی الاْرَضِینَ السُّفْلَى أَقْدَامُهُمْ، وَالمَارِقَهُ مِنَ السَّماءِ العُلْیَا أَعْنَاقُهُمْ، والخَارجَهُ مِنَ الاْقْطَارِ أَرْکَانُهُمْ، وَالمُنَاسِبَهُ لِقَوَائِمِ العَرْشِ أَکْتَافُهُمْ، نَاکِسَهٌ
دُونَهُ أَبْصارُهُمْ، مُتَلَفِّعُونَتَحْتَهُ بِأَجْنِحَتِهِمْ، مَضْرُوبَهٌ بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ مِنْ دُونَهُمْ حُجُبُ العِزَّهِ، وَأسْتَارُ القُدْرَهِ”

«گروهى از آنان امناى وحى خدا و
زبان گویاى او به سوى پیامبران و پیوسته براى رساندن حکم و فرمانش در آمد و شد هستند» در واقع
آنها واسطه میان پروردگار و پیامبران و ترجمان وحى او هستند.
از این تعبیر استفاده می شود که تنها جبرئیل (علیه السلام) نیست که سفیر وحى خداست.
او در حقیقت رئیس سفراى الهى است.

چنانچه از مجموعه آیات و روایات این مقدار بر می آید که فرشتگان مراتب و مدارج مختلفی دارند و گروهی
در زمره کارگزاران گروه دیگر به شمار می آیند.
فرشته قبض روح (عزرائیل) نیز مأمورانی از میان دیگر فرشتگان دارد.
برخی روایات نیز گویای آن اند که در میان فرشتگان، جبرائیل، میکائیل، اسرافیل و عزرائیل از جایگاه ویژه و
بلندی برخوردارند.

حافظان بندگان

سپس به مجموعه سوّم از فرشتگان اشاره کرده، می فرماید: «گروهى از آنان حافظان بندگان اویند و دربانان بهشتهاى او»
(وَ مِنْهُمُ الْحَفَظَهُ لِعِبادِهِ وَ السَّدَنَهُلاَبْوابِ جِنانِهِ).

حاملان عرش الهیسپس به مجموعه چهارم از فرشتگان بزرگ که حاملان عرش الهى هستند اشاره کرده، می فرماید: « گروهى
از آنان (آن قدر عظیم و بزرگند که) پاهایشان در طبقات پایین زمین، ثابت و گردنهایشان از آسمان بالا، گذشته
است و ارکان وجود و پیکرشان از کرانه‏ هاى جهان بیرون رفته و شانه‏هاى آنها براى حفظ پایه‏هاى عرش خدا
آماده و متناسب است»(وَمِنْهُمُ الثّابِتَهُ فِى الاَرَضینَ السُّفلى اَقْدامُهُمْ وَ المارِقَهُ مِنَ السَّماءِ الْعُلْیا اَعْناقُهُمْ وَ الْخارِجَهُ مِنَ الاَقْطارِ اَرْکانُهُمْ
وَالْمُناسِبَهُ لِقَوائِمِ الْعَرش اَکْتافُهُمْ).

آن گاه به بیان اوصافى از آنها پرداخته، می افزاید: « چشمهاى آنها در برابر عرش او فرو افتاده و
در زیر آن بالهاى خود را به خود پیچیده و میان آنها و کسانى که در مراتب پایین‏ترند، حجابهاى عزّت
و پرده‏هاى قدرت زده شده است» (ناکِسَهدُونَهُ اَبْصارُهُمْ مُتَلَفِّعُونَ تَحْتَهُ بِاَجْنِحَتِهِمْ مَضْرُوبَه بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ مَنْ دُونَهُمْ حُجُبُ الْعِزَّهِ وَ
اَسْتارُ الْقُدْرَهِ).

در مورد اصناف فرشتگان، آن چه در آیات و روایات آمده این است که فرشتگان دارای اصناف و انواعی هستند
که چهار گروه عمده آنان ها، همین ها هستند که در کلام امام علی (علیه السلام) آمده است.
امّا در آیات به اصنافی از فرشتگان از جمله «مأموران عذابِ امت های سرکش، امدادگرانِ مومنان، مدبّرات امر و گیرندگانِ
ارواح» نیز اشاره شده است.

کلام آخر: فرشتگان الهی واسطه‏هاى بین خدا و عالم مشهود هستند؛ آنها کارگزاران الهی محسوب می شوند.
در کلام امیرالمۆمنین علی(علیه السلام) به چند صنف آنها اشاره شده است: گروهی پیوسته به عبادت خداوند مشغولند و گروهی
واسطه های وحی الهی هستند؛ گروهی دیگر نگهبانان بهشت و حافظان بندگانند و آخرین گروه نیز حاملان عرش الهی
هستند.

آکا ایران