این مقاله توسط کریم دولتی، حامد جمالی و مرتضی قاسمی نوشته شده و در چکیده آن آمده است: قوم عاد
در سرزمین احقاف زندگی می‌کردند و مشهور به ساکنان ارم بودند.
داستان زندگی این قوم تنها در قرآن کریم آمده است و در کتب آسمانی گذشته از آن خبری نیست؛ از
این‌رو، تا سال‌ها گمان می‌کردند که سرگذشت قوم عاد افسانه‌ای بیش نیست و برخی معتقد بودند پیامبر آن را از
افسانه بطلمیوسی گرفته است.
امروزه محققان به اطلاعات مفیدی در این باره دست یافته‌اند که اعجاز قرآن را به اثبات می‌رساند و نشان می‌دهد
که آنچه در قرآن آمده، مطابق حقیقت و حکایت از واقعیت دارد.
پس از سال‌ها تحقیق و بررسی، سرانجام آثار به جا مانده از سرزمین قوم عاد، توسط گروه تحقیقاتی نیکلاس کلاب، دانشمند اروپایی، با استفاده از آیات قرآن در عمان کشف شد.
یافته‌های باستان‌شناسان و اکتشافات اخیر با آنچه در قرآن کریم آمده است، مطابقت کامل دارد.
اکتشافاتی همچون کشف برج‌های بلند، باقی ماندن خانه‌های قوم عاد، کشف محل سکونت قوم عاد، و مدفون شدن سرزمین عاد
در زیر لایه‌های شنی و رملی.
از مواردی است که در نوشتار حاضر مورد بررسی قرار گرفته است.
این مقاله در بخش‌های مختلفی از جمله معرفی قوم عاد و پیامبرشان، محل سکونت قوم عاد، وجود برج‌های بلند در
سرزمین قوم عاد، خانه‌های قوم عاد، عذاب قوم عاد و ردّ ادعای کشف اجساد قوم عاد نوشته شده است.
در بخشی از این مقاله می‌خوانیم: در قرآن کریم و تفاسیر آمده است: پیامبر این قوم حضرت هود(ع)(هود/۶۰) از نسل
سام بن نوح می‌باشد (قرطبى، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴: ۱۸/۱۲۰).
آنها آن قدر از نعمات خدادادی مثل قدرت و استعداد در ساخت و ساز بناهای مستحکم برخوردار بودند که قرآن
در این باره می‌فرماید: « همان شهرى که مانندش در شهرها آفریده نشده بود!» (فجر/۸).
مقاله افزوده است: آنان با بهره‌گیری از مواهب سرشار طبیعی و زیستی در کنار اقیانوس هند و باران‌های مفید و
پیاپی و فرآورده‌های زمینی توانسته بودند از نظر تغذیه به چنان رفاه و آسایشی دست یابند که از یک سو،
سرمایههاى مادى در اختیار بگیرند که قسمت مهمى از آن (مخصوصاً در آن عصر) چهارپایان و دام‌ها بودند و از
سوى دیگر، نیروى انسانى کافى به دست آورند که بتوانند آن را حفظ و نگهدارى کنند و پرورش دهند (ر.ک:
مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴: ۱۵/۲۹۶).
خداوند در آیاتی از قرآن کریم (شعراء/۱۳۲-۱۳۴) به ذکر نعماتی که به ایشان عطا شده، می‌پردازد و طی آن به
رشد کشاورزی و دامپروری و همچنین پسران لایق و برومند در میان ایشان اشاره دارد: وَ اتَّقُوا الَّذی أَمَدَّکُمْ بِما
تَعْلَمُونَ أَمَدَّکُمْ بِأَنْعامٍ وَ بَنینَ وَ جَنَّاتٍ وَ عُیُونٍ
در مقاله مذکور عنوان شده است: در سوره نجم این
قوم با نام عاداً الْأُولى (نجم/۵۰) خوانده شده که برخی از این تعبیر استنباط کرده‌اند که دو عاد وجود داشته
است: «عاد اولی» آن است که به واسطه تندباد و «عاد ثانی» آن است که به وسیله صیحه‌ای مهیب از
بین رفته‌اند.
قرطبی اقوال مختلفی را در این باره ذکر می‌کند.
برخی نیز گفته‌اند: « عاد اُولی » عاد بن إرم بن عوص بن سام بن نوح و «عاد ثانی» از
فرزندان او می‌باشد
این مقاله می‌افزاید: خداوند برای هدایت قوم عاد، هود(ع) را به سویشان فرستاد، ولی آنان وی را
سفیه پنداشتند (اعراف/۶۶؛ هود/۵۴) و از پرستش خدای یگانه سر باز زدند و خود را مستلزم پیروی از دین پدرانشان
دانستند و از کبر و غرور خود دست برنداشتند و در مقابل خداوند و پیامبرش سرکشی کردند
همچنین این مقاله
درباره محل سکونت قوم عاد آورده است: شبه جزیره عربستان دارای تاریخی ریشه‌دار است که از آن داستان‌ها، سفرنامه‌ها و
خاطرات زیادی گزارش شده است (ر.ک: برترام توماس، مخاطر الاستکشاف فی الجزیره العربیه، ۱۴۰۱: ۶۱و۶۹؛ Thomas, ۱۹۳۲: ۱۶۱).
سرزمین قوم عاد بسیار حاصل‌خیز، سرسبز و پربار بود.
قرآن کریم در این باره می‌فرماید: «و از (مخالفت) کسى خودنگهدارى کنید که شما را با آنچه مىدانید امداد کرد،
شما را با دام‌ها و پسران و بوستانها و چشمهساران امداد رساند» (شعراء/۱۳۳و۱۳۴).
هرچند امروزه محل سکونت عادیان یک بیابان و شنزار بی‌آب و علف است، ولی از جنبه علمی، همان‌طور که صاحب
اثر «الاعجاز العلمی فی القرآن و السنه» به آن پرداخته، ثابت شده که منطقه جنوب جزیره العرب مشهور به ربع
الخالی در گذشته و پیش از اسلام سرسبز بوده است (ر.ک: منیر فارسی، الاعجاز العلمی فی القرآن والسنه، ۱۴۲۷: ۳۳-۳۵).
به منظور پی بردن به جغرافیا و تاریخ سرزمین قوم عاد، می‌بایست نام‌های آن یعنی «ارم» و «احقاف» را در
منابع جغرافیایی و دائره المعارفی مورد بررسی قرار داد .
مقاله افزوده است: «ارم» (Iram) شهر گمشده‌ای در شبه جزیره عربستان است.
در متون باستانی از شهر (اوبار) با همین نام یا با نام یاد شده و در داستان‌ها آمده که این
شهر در قسمت جنوبی شبه جزیره عربستان، مرکز دادوستد بوده است.
امروزه منطقه‌ای در نزدیکی شهر اوبار در کشور عمان را مکان اصلی این شهر می‌دانند.
در افسانه‌ها آمده که این شهر حدود ۳۰۰۰ق.م بنیان گذاشته شده و تا قرن نخست میلادی پابرجا بوده است.
بر پایه این داستان، شاه شداد به هشدارهای هود پیامبر توجه نمی‌کرد؛ از این‌رو، خداوند شهر را نابود و همه
آن را در ماسه و شن مدفون کرد، به طوری که دیگر اثری از آن باقی نماند.
نام شهر ارم پس از ترجمه داستان‌های هزار و یک شب، به ادبیات غربی راه یافت.
عقیق
