شناخت صحیح احکام الهى به عنوان یک عنصر مهم ، در تربیت دینى فرزندانمان محسوب مى شود.
اگر بخواهیم فرزندان خود را طورى تربیت کنیم که احکام الهى را رعایت نمایند باید از همان زمان کودکى بر
طبق دستورات دینى عمل نماییم.
براى اینکه دختران و پسران هنگام بلوغ با مشکلى روبه رو نشوند و به تدریج با نقش خاص خود به
عنوان دختر و یا پسر آشنایى یابند، باید از همان ابتدا به طور جداگانه با آنها رفتار شود.
این مسأله در مورددختران اهمیت بیشترى دارد; زیرا آنها زودتر از پسران به بلوغ مى رسند.
در تعالیم اسلامى به این نکته توجه کامل و توصیه شده است که از حدود ۶ سالگى با دختر و
پسر به روشى جداگانه رفتار شود.
در روایات اسلامى توصیه شده است که دختر بچه شش ساله را پسر بچه یا مرد نامحرم نبوسد و
در بغل نگیرد.
همچنین زنهاى نامحرم از بوسیدن پسر بچه اى که سنش از هفت سال گذشته است،خوددارى کنند.
همین طور توصیه کرده اند که بستر کودکان در شش سالگى از هم جدا شود.
رعایت این اصول سبب مى شود که دختران و پسران از همان آغاز به تدریج نقش مردانه و زنانه ی
مناسب را پیدا کنند و براى بلوغ آمادگى کافى داشته باشند.
به هر حال باید از دوران کودکى زمینه براى رشد ویژگیهاى فطرى دختر و پسر در خانواده فراهم آید و
هر یک از این دو در مسیرى که آفرینش با تدبیرى حکیمانه پیش پاى آنها نهاده است، سوق داده شوند.
در ارتباط با آموزش کودکان باید این نکته را مد نظر داشته باشیم که آیا ما هستیم که او را
متدین و مؤمن مى سازیم و یا خود اوست که مى باید ایمان بیاورد و متدین شود؟ پاسخ دقیق مى
تواند روشنگر شیوه ی برخورد ما ب فرزندان در تمامى زمینه ها از جمله برخورد با جنس مخالف باشد.
کودک موقعى فعل تربیتى را درونى مى کند که خود به طور فعال در آن نقش داشته باشد.
اگر خواهان آن هستیم که کودکان مقررات، ارزشها، خصایل و فضایل اخلاقى را درونى کنند یعنى در سازمان ذهنى و
عاطفى آنها ریشه بدواند و در عمق وجودشان جایگزین شود باید لوازم و شرایط تربیت را به گونه اى فراهم
کنیم که کودک ،خود راغب و مایل به آن شود.
مهمترین اصل در تربیت خود انگیخته مسأله ی رغبتها و علایق کودک است.
پیام تربیتى باید با کانون رغبت تربیت کننده همسو گردد.
نوجوانان و جوانان باید خود را چنان با ارزش و با عزم و اراده تصور کنند که خویشتن را از
درون کنترل کنند.
آنان چنین انتظارى را در خود پرورانند که حتما مى باید دیگران آنها را کنترل کنند.
آنان باید به گونه اى رشد یابند که حتى در شرایطى کاملا دور از چشم افراد که امکان بهره ورى
نیز براى آنان فراهم باشد به لحاظ تقوایى, خود را نگه دارند و دست از پا خطا نکنند.
نوجوانان را باید به گونه اى تربیت کرد که خود کنترل بار آیند و نیاز کمترى به انضباط و کنترل
بیرونى داشته باشند, و به نحوى آنان را آماده و پرهیزگار نماییم که اگر به درون دریاى گناه و لغزش
هم وارد شدند, همانند مرغابى آب بر اندامش ننشیند و خشک بیرون آید, و در واقع عالم را محضر خدا
بدانند و در همه جا از درون او را پیام آورى باشد.
شرع مقدس اسلام در رعایت رفتار و پوشش فرد مسلمان حدودى را تعیین کرده است، پوشیده بودن بدن زن و
مجاز بودن براى عدم پوشش کفین و وجه و نیز مجاز نبودن مرد و زن در سخن گفتن با یکدیگر
به گونه اى که گناه درآن وجود داشته باشد، به عنوان حداقل حدودى است که مى باید رعایت شود.
در مورد رعایت حدود شرعى در روابط دختر و پسر مى باید اولا ما حدود را به خوبى بشناسیم و
از افراط و تفریط بیهوده اجتناب کنیم.
ثانیا فرزندان را افرادى بار بیاوریم که با کنترل درونى رشد کنند نه فقط ما با کنترلهاى بیرونى.
در اینجاست که معناى کلام حضرت زهرا(س) نیز مشخص مى شود که رفتار مطلوب زن در رابطه ب نامحرم
را چنین توصیف مى فرمایند: ((زن, نامحرمى را نبیند و نامحرمى او را نبیند.
)) چنین الگویى براى کسى مطرح است که خود از لحاظ رشد انسانى به جایى رسیده باشد که این کلام
حضرت زهر(س) را خود با تمام وجود حس کند وآن را دستورالعمل زندگى قرار دهد.
آموزش حدود شرعى و مراعات آنها نه تنها نشانه ی عقب ماندگى و یا محدود سازى فرزندان نیست، بلکه خود
نشانگر دقت و توجه یک خانواده به حدود رفتار اجتماعى است.
هر قدر فرهنگ یک خانواده بالاتر باشد به جزئیات و دقایق زندگى و از آن جمله دقایق در مورد روابط
اجتماعى با دیگران توجه بیشترى مى کند.
دخترى که در برخورد با افراد نامحرم، از آن جمله پسرعمو، پسرعمه، پسردایى و امثال آن پوشش خود را
مراعات مى کند و حجاب خود را نگاه مى دارد و نیز رفتار متین و دینى در مقابل آنها دارد،
با این اعمال، سطح فکر و فرهنگ خود را نشان مى دهد.
به این ترتیب خانوادها خود باید برنامه مشخصى در زمینه آموزش حدود رفتارى با افراد محرم و نامحرم، حلال و
حرام به فرزندان خود داشته باشند.
سلیقه هاى مختلف پدر و مادر مسایل شرع را تغییر مى دهد یا از اصل برمى گرداند و براى بچه
کار را مشکل مى کند.
نباید مسایل شرع را براى بچه مشکل کرد. اسلام دین راحتى است. دین سختى نیست.
از نظر قرآن کریم، نه تنها تکلیف، سخت و دشوار نیست، بلکه با عمل به آن و چشیدن لذت عبادت
و اوامر خداوند شیرینى و حلاوت خاصى را نیز انسان احساس مى کند که با هیچ کدام از لذایذ زودگذر
دنیوى قابل مقایسه نیست.
خداوند حکیم بدون در نظر گرفتن نیازها و مصالح انسان به او تکلیف نمى کند.
چیزى بر او حلال یا حرام نمى نماید اگر چیزى را بر او حلال کرد, سود وى را در
نظر داشته و اگر چیزى را برایش حرام کرد, مصلحت او را مورد توجه قرار داده است.
به طور کلى در اسلام حکمى بدون حکمت و تکلیفى بدون مصلحت وجود ندارد, مقررات الهى بدون استثناء بر مبناى
نیازهاى واقعى انسان وضع شده و زندگى خوب و توأم با سعادت و عاقبت نیک جز با انجام این مقررات
میسر نیست, هر یک از این احکام, پاسخگو به نیازى از نیازهاى انسان است.
پیامها و نتایج
آشنایى و آموزش تدریجى مسایل دینى به دختران و پسران را از همان دوران کودکى شروع کنیم.
قبل از سن تکلیف نباید با تکالیف سخت و طاقت فرسا احساس تنفر و انزجار در کودک ایجاد نماییم.کودکان
آموزشهاى
دینى و اخلاقى باید داراى انعطاف و متناسب با توانایى کودکان در سن قبل از تکلیف باشد.
ماهنامه پیام زن
رقص و آواز شاد در بیمارستان میلاد اصفهان 
