شفا خواستن از راه ادعیه

سوال:

تفسیر آیات ۲۶ و ۲۷ سوره قیامت چیست ؟ (کلاّ إذا بلغت التراقى و قیل من راق) « آن گاه
که جان به گلو رسد و گفته شود که شفادهنده کیست ؟ » آیا درست است که در بعضى از
روایات ، براى شفاى مریض یا پیش گیرى از بلا یا دفع ضرر و زیان ، خواندن بعضى
ادعیه و یا همراه داشتن آنها ( حرز ) مستحب شمرده شده است ؟

از سوى دیگر در بعضى روایات
بر مراجعه به پزشک هنگام بیمارى و درمان از راههاى طبیعى و خوردن دارو ، تأکید شده است .
چگونه مى توان این دو گروه روایات را جمع کرد ؟

جواب : کلمه « راق » به معناى کسى
است که بیمار را از بیمارى نجات مى دهد ، چه از راه دارو و چه از راه دعا
، بنابراین هر دو را شامل مى شود .
همان گونه که در حدیثی از امام باقر (علیه السلام) نقل شده است ( تفسیر برهان ، ج ۴ ،
ص ۴۰۸) .

بنابراین ، مراجعه به پزشک براى مداوا ، با خواندن ادعیه براى شفا ، منافاتى با هم ندارد .
زیرا آن گونه که در حدیث آمده است ، تشخیص و درمان بیمارى از طبیب و شفا و مؤثر افتادن
دارو از خداوند متعال است .
پس در درمان دو مرحله وجود دارد : مرحله علاج وپناه بردن به اسباب طبیعى و مرحله شفاء که
از سوى خدا است ، به این ترتیب که خداوند به عوامل و پدیده هاى طبیعى ، اثر درمانى مى
دهد .
و ادعیه و مانند آن ، در مرحله دوم اثر مى کند به این نحو که شخص دعا مى کند
خداوند شفاء را در این دارو قرار دهد .
همچنین ممکن است خداوند ، ادعیه و مانند آن را گاهى و نه بطور همیشگى مستقلا ، عامل شفا
قرار دهد و همانطور که اثر را در دوا قرار داده است در دعا قرار دهد .

اما بطور کلى ، اراده خداوند بر اجراى امور از راههاى عادى و به وسیله عوامل و اسباب آن است
(ابى الله ان یجرى الامور الا باسبابها : خداوند پرهیز مى فرماید که امور به غیر عوامل و اسباب آن
اجرا شوند.

روزى حضرت موسى (علیه السلام) بیمار شد.
گفت : « او که بیمارم کرد ، همو شفایم مى دهد » و نزد طبیب نرفت .
به او وحى شد : « اى موسى! آیا مى خواهى با توکل خود ، حکمت مرا باطل کنى ؟
پس کیست که در اشیاء ، حقیقت ( و اثر ) داروها را نهان کرده است ؟ »(…
فمن ذالذى اودع الاشیاء حقایق العقاقیر .
عقاقیر به معناى گیاهان دارویى و یا بطور کلى هر نوع دارو است)

اسک دین