حسن مثنّى
حسن مثنّى یکى از تربیت یافتگان دامان فضل و کرامت مىباشد.
مادر وى، خوله، دختر منظور فزاریه است.
او در اثر تربیت پدر بزرگوارش حضرت مجتبىعلیه السلام به کسب کمالات آسمانى و فضایل معنوى نائل شد و همانند
برادرش متولّى صدقات و موقوفات جدّ بزرگوارش علىعلیه السلام گردید.
حسن مثنّى جوانى پاک سیرت و نیکو صورت بود که شخصیت والاى خود را به فضائل و کمالات انسانى آراسته
و مورد تکریم و اعتماد عموم مردم قرار گرفته بود.
ازدواج وى با دختر امام حسینعلیه السلام، که با صلاحدید آن حضرت انجام شد، به افتخارات وى افزود و همراهىاش
با کاروان کربلا و شرکت در آن حماسه تاریخى نام وى را در ردیف ایثارگران و فداکاران راستین تاریخ اسلام
قرار داد و به عنوان یکى از یاران با وفاى سرور و سالار شهیدان قلمداد شد.
او بعد از مبارزات سختى که با تمام وجود در مقابل لشکر یزید انجام داد، به شدّت زخمى شده و
به اسارت دشمن در آمد.
یکى از سربازان عمر بن سعد به نام ابىحسان اسماء بن خارجه فزارى، که از بستگان مادرش نیز بود، او
را از اسارت دشمن نجات داده و در منزل خویش در کوفه به مداواى وى همت گماشت و پس از
بهبودى، او را به مدینه روانه کرد.
بعد از بازگشت اسراى کربلا به مدینه، حسن مثنّى همچنان با همسر فداکارش فاطمه بنت الحسین زندگى مىکرد تا
اینکه به دستور عبدالملک بن مروان (از خلفاى اموى) مسموم گردیده و در ۳۵ سالگى به شهادت رسید و در
قبرستان بقیع مدفون شد.۱
۱٫
بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۱۶۷؛ معجم رجال الحدیث، ج ۵، ص ۲۸۹٫
یک رقص خیابونی شاد و پرانرژی 
