مرگ به عنوان دروازه ورود انسان به عالم آخرت، با مسائل و احکامی همراه است که از سویی، تکلیف بازماندگان
و از سویی تکریم و آرامش رفتگان است.
در این گزارش کوتاه، بخش‌هایی از آداب و احکام مرتبط با مرگ را در احادیث عالم آل محمد(ص) بررسی می‌کنیم.
امام رضا(ع) می‌فرمایند: دلیل غسل دادن به مردگان این است که هم از انواع مرض‌ها و آلودگی‌های قبل از مرگ
نظیف شوند و هم ملاقات با ملائکه و اهل آخرت بدون نظافت و طهارت سزاوار نیست.
(وسائل‌الشیعه، ج۲، ص ۶۷۹)
آن حضرت در حدیث دیگری فرمودند: کفن‌کردن میت به چند جهت است: ۱٫
عورت او پیدا نباشد (و اگر زن است بدن او پیدا نباشد).
۲٫
مردم نتوانند به او نگاه کنند.
شاید برای دیگران خوشایند نباشد.
۳٫
اگر بدنش درد و رنج و بیماری داشته یا کجی صورت و بدن و قبیح المنظر شده، باعث قساوت قلب
دیگران نشود.
۴٫
کفن‌کردن او باعث احترام و عظمت پیش چشم مردم باشد و نزد آنان محترم جلوه کند.
۵٫
او را کفن می‌کنند تا دوستانش با دیدن او محبّت و مودّت او را نسبت به فرزندان و خویشانش حفظ
کنند.
(وسائل‌الشیعه، ج۲، ص ۷۲۵)
علت دفن میّت
امام علی‌بن موسی‌الرضا(ع) می‌فرمایند: «أمروا بدفن المیت لئلا یتأذی به الأحیاء بریحه و بما یدخل علیه
من الآفه و الفساد…
» (بحارالانوار، ج ۷۵، ص۴۶)
در این حدیث، حکمت‌های فراوانی برای دفن مرده ذکر شده است، از جمله اینکه: ۱٫
حفظ احترام مرده؛ چون اگر دفن نشود، بدن، به زودی متعفّن می‌شود، قیافه تغییر می‌کند و حیوانات صحرا، آن را
طعمه خود قرار می‌دهند، و این بی‌احترامی بزرگی به متوفّی و بستگان اوست و بدیهی است هیچ کس راضی نیست
عزیزش به این سرنوشت گرفتار شود.
۲٫
بدن مرده، به انواع باکتری‌ها و میکروب‌ها آلوده است و این سبب ابتلای افراد جامعه، به بیماری‌های خطرناک می‌شود.
۳٫
مردم از بوی بد او اذیت می‌شوند.
۴٫
دفن نشدن مرده، سبب آزردگی دوستان و شادشدن دشمنان است.
ممکن است این سؤال پیش آید که «چرا به جای دفن، مرده را آتش نزنیم؟» در پاسخ باید گفت در
دفن‌کردن میت، آن هم با دستوراتی خاص، حکمت‌های فراوانی وجود دارد که مهم‌ترین آن‌ها حفظ احترام میّت است، چنانچه امام
صادق(ع) می‌فرمایند: «حرمه المیت کحرمه الحی؛ حرمت مُرده مانند حرمت شخص زنده است.
(الکافی، ج ۷، ص ۲۲۸)
عملی برای کاهش فشار قبر
از امام رضا(ع) نقل است که فرمودند: بر شما باد به نماز شب! بنده‌ای نیست
که آخر شب برخیزد و هشت رکعت نماز شب و دو رکعت نماز شفع و یک رکعت نماز وتر به
جای آورد و در قنوت نماز وتر ۷۰ مرتبه استغفار کند، مگرآنکه از عذاب قبر و عذاب جهنّم نجات داده
شود و عمرش طولانی شده و روزی‌اش وسیع شود.
(بحارالانوار، ج۸۷، ص۱۶۱)
بر اساس این گزارش، «نماز وتر» یک رکعت است که پس از هشت رکعت «نافله شب» و
دو رکعت «نماز شفع» خوانده می‌شود و در مجموع ۱۱ رکعت نماز شب را تشکیل می‌دهد.
وقت خواندن نماز شب از نیمه‌شب تا طلوع فجر است و بهترین موقع اقامه آن نزدیک طلوع فجر است.
نمازهای مستحبی را می‌توان در حالت نشسته خواند، در نماز شب نیز می‌توان به خواندن سه رکعت (دو رکعت شفع
و یک رکعت وتر) بسنده کرد.
کیفیت خواندن نماز شفع مانند نماز صبح است و نماز وتر را باید به این صورت خواند: بعد از حمد
و سوره، قنوت بگیرد، بعد رکوع و دو سجده به جا آورد و در آخر تشهد و سلام بگوید.
از مستحبات نماز وتر این است که قنوت آن را طولانی کند و برای ۴۰ مؤمن دعا کند (اَللّهُمَّ اِغْفِر
لِلْمومِنینَ وَ اَلْمومِناتْ وَ اَلْمُسلِمینَ وَ اَلْمُسلِماتْ)، سپس ۷ مرتبه بگوید «هذا مَقامُ الْعائِذِ بِکَ مِنَ اَلْنار»، بعد از آن
۳۰۰ مرتبه «اَلْعَفو» بگوید و در پایان قنوت نیز بخواند: «رَبّ اغْفِرْلی وَ ارْحَمْنی وَ تُبْ عَلیََّ اِنَّکَ اَنْتَ التّوابُ
اَلْغَفُورُ الرّحی».
فرهنگ نیوز
آگهی استخدام همکار در سایت های نیک صالحی و پرشین وی
