دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان +شرح دعا

در دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان آمده است که از خداوند خواسته می شود دوستدار اولیایش باشد. در شرح این دعا توضیح می دهیم که اولیای خدا چه ویژگی هایی دارند. در ادامه متن این دعا و شرح کامل دعای روز بیست و پنجم را می خوانید

دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان

متن دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان :

اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ محبّاً لأوْلیائِکَ ومُعادیاً لأعْدائِکَ مُسْتَنّاً بِسُنّهِ خاتَمِ انْبیائِکَ یا عاصِمَ قُلوبِ النّبییّن

معنی دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان :

خدایا مرا در این روز دوستدار اولیای خود و دشمن دشمنانت قرار بده و پیرو راه
و روش خاتم پیامبرانت قرار ده، ای نگهدار دل‌های پیامبران

شرح دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان

اللّهم اجعلنی فیه محبّاً لاولیلائک

ای خدا! مرا در این روز دوستدار دوستانت قرار بده.

اولیای خدا چه ویژگی هایی دارند که از خداوند می خواهیم که ما را دوست دار آنان قرار دهد.

اولیای خدا کسانی هستند که نه تنها محب و دوستدار آنان باید باشیم؛ بلکه اطاعت از آنها هم بر ما
فرض و واجب است.

به صریح قرآن کریم: اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم

ویژگی های اولیای خدا در دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان

۱- در هنگام مصائب به خدا پناه می برند

امام علی ع – فی صفه اولیاء
الله سبحانه – : و إن صُبَّت علیهم المصائب لَجَؤوا إلی الاستجاره.
یعنی: در وصف اولیاء و دوستان خدای سبحان می فرماید: اگر مصیبت ها بر آنها فرو ریز، به تو پناه
می برند؛ زیرا می دانند که زمام کارها در دست توست و از قضا و حکم تو سرچشمه می گیرد.

۲- در هنگام شبهه با نور یقین راه می پیمایند

الامام علی ع : إنّما سُمّیت الشّبههُ شُبههً ؛ لاَنّها تُشبهُ الحقّ ؛ فإنّما اولیاء الله فَضیاؤهم فیها الیقین و
دلیلهم سَمت الهدی؛ و أمّا أعداء الله فدعاؤهم فیها الضّلال و دلیلهم العمی.
یعنی :شبهه به این دلیل شبهه نامیده شده که شبیه حقّ است ؛ امّا اولیای خدا در هنگام شبهه روشنایی
راهشان یقین است و راهنمایشان را راست است ؛ ولی دشمنان خدابه هنگام شبهه دعوتشان گمراهی است و راهنمایشان کوری.(
نهج البلاغه خطبه ۳۸)

در شبهه های سیاسی که واقع می شود اولیای خدا از اعداء خدا تشخیص داده می
شوند.

۳- سر بلند از امتحانات الهی

امام علی ع – فی صفه الانبیاء ع و الاولیاء – : قد اختبرهم الله بالمخمصهِ ، و ابتلاهم بالمَجهدهِ
، و امتحنهم بالمَخاوِفِ.
یعنی: خداوند آنان را به گرسنگی آزمود و به انواع سختی گرفتارشان ساخت و به بیم و هراس ها امتحانشان
نمود.

۴- اعتماد فقط به خدا و بی نیاز از غیر خدا و نیازمند به او در هر امر
رسول الله ص: ثلاث خصال من صفه اولیاء الله: الثّقه بالله فی کلّ شیءٍ ، و الغنی به عن کلّ
شیءٍ ، و الافتقار إلیه فی کلّ شیءٍ.
یعنی: سه خصلت از صفات اولیای خداست: اعتماد کردن به خدا در هر کاری، و بی نیاز شدن به واسطه
ی او از هر چیزی، و نیازمندی به او در هر چیزی.

خوردن مال حرام

۵- شکمشان از حرام خالی است

رسول الله فی حدیث المعراج – فی صفه اولیاء الله – : بطونُهم خَفیفهٌ من أکل الحرام.
یعنی: شکم هایشان از خوراک حرام خالی است.

۶- با ذکر خدا دوستند
امام علی ع : مُداومه الذّکر خُلصانُ الاولیاء.
یعنی: مداومت بر ذکر خدا، دوست صمیمی اولیاء است.

۷- دیدارشان ذکر و یاد خداست
رسول الله ص : اولیاء الله الّذین إذا رُؤوا ذُکر الله.
یعنی: اولیاء و دوستان خدا کسانی هستند که مشاهده ی آنها یاد آور خدا باشد.

فرهنگ دوستی در قرآن و روایات

قرآن کریم یاری و همکاری دوستان مومن را در اموری بیان فرموده است؛

و المومنون و المومناتُ بعضُهم اولیلءُ بعض
؛ یامرون بالمعروفِ و ینهونَ عن المنکر و یُقیمون الصّلواهَ و یؤتون الزّکاهَ و یُطیعون اللهَ و رسوله ؛ اولئک
سیرحمهم الله.

یعنی : مردان و زنان با ایمان، ولیّ(و یار و یاور) یکدیگرنو؛ امر به معروف و نهی از منکر می
کنند؛ نماز را بر پا می دارند؛ زکات را می پردازند؛ و خدا و رسولش را اطاعت می کنند؛ بزودی
خدا آنان را مورد رحمت خویش قرار می دهد.( توبه/۷۱)

امام علی ع: لا یکون الصدیق صدیقاً حتّی یَحفظ اخاه
فی ثلاث: فی نکبته و غیبته و وفاته.
یعنی: دوست، دوست حقیقی نمی شود مگر اینکه: او را حفظ کند برادر مومنش را در مصیبت و گرفتاری و
دفاع کند در نهان و تشییع کند بعد از وفات او.

دشمن دشمنان خدا

و معادیاً لاعدائک

و مرا دشمنِ دشمنانت قرار بده.

انسان ممکن است در جایگاه های مختلفی که هست، به فراخور حال اجتماعی و سیاسی و خانوادگی خود، با شخصی
و افرادی و یا اجتماعی و یا جامعه ای ، ارتباط داشته باشد.

در این ارتباطات باید ملاک او اینگونه باشد که، اگر آنها با خدا دوستند، دوستی کند و اگر دشمنند، دشمنی
کن.
مثلاً سران کشورهایی مثل عربستان که با صهیونیزم و امریکا اخوت دیرینه دارند باید گفت:

یا ایّها الّذین آمنوا لا
تتّخذوا عدوّی و عدوکم اَولیاءَ تُلقونَ اِلیهم بالمودّهِ و قد کَفَروا بما جاءکم مِن الحقِّ یُخرجونَ الرّسول و ایّاکم …
یعنی: ای کسانی که ایمان آورده اید! دشمن من و دشمن خود را دوست نگیرید! شما نسبت به آنان ابراز
محبّت می کنید، در حالیکه آنها به آنچه از حقّ برای شما آمده کافر شده اند.
(ممتحنه/۱)

آیات ۵۱ الی ۵۷ از سوره ی مبارکه مائده در این زمینه می باشد.

یا ایّها الّذین آمنوا لا تَتّخذوا الیهودَ و النّصاری أولیاءَ بعضُهم أولیاء بعض ؛ و من یتولّهم منکم فإنّه منهم،
انّ الله لا یهدی القوم الظّالمین.یعنی: ای کسانی که ایمان آورده اید، یهود و نصاری را ولیّ(ودوست و تکیه گاه
خود،) انتخاب نکنید.
آنها اولیای یکدیگرند؛ و کسانی که از شما با آنان دوستی کنند، از آنها هستند؛ خداوند، جمعیّت ستمکار را هدایت
نمی کند.(مائده/۵۱)

در همین چند آیه از سوره ی مبارکه مائده ۶ مرتبه از مشتقّات «ولی» استفاده شده است.
که این مسئله را برای ما روشن می کند.

اخلاق نیکو

خداوند به پیامبر در قرآن می فرماید: انّک لعلی خُلُقٍ عظیم.
یعنی: تو داری اخلاق عظیم هستی.

و فرموده اند که: حسن الخلق نصف الدّین: اخلاق نیکو نصف دین است.

در باره اخلاق و سنت رسول الله ص با مردم و با خدا و با خود ؛ علامه طباطباعی (ره)
درکتاب سنن النّبی کاملاً پرداخته است.

یا عاصمَ قلوبِ النّبییّن

ای عصمت بخش دل های پیامبران

ما از خداوند این خواسته ها را در هر روز
از ماه رمضان داریم

اما ما هم باید این صفات را بشناسیم و خودمان را به آنها نزدیک کنیم

این
دعاها توفیق الهی را شامل حال ما می کند که در راه هرآنچه از خداوند خواسته ایم

قدم برداریم

نماز شب بیست و ششم ماه مبارک رمضان

هشت رکعت، در هر رکعت سوره حمد و صد مرتبه سوره توحید را بخواند.

بد نیست معارفی از جزء بیست و پنجم قرآن کریم را بدانید

آنچه در ادامه می آید بیست و پنجمین قسمت از سری مقالات «معارفی از قرآن کریم» است که با هدف انس معنایی بیشتر با این کتاب هدایت و سعادت، تنظیم و به خوانندگاه قرآنی تقدیم می شود. در این قسمت آیاتی از جزء بیست و پنجم را محور بحث قرارداده و به بیان معارفی از آن می پردازیم.

قانون اولیه خدا در پخش روزی

وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْاْ فىِ الْأَرْضِ وَ لَکِن یُنزَِّلُ بِقَدَرٍ مَّا یَشَاءُ  إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِیرُ  بَصِیرٌ(۲۷- شوری)

اگر خداوند روزى را براى بندگانش وسعت بخشد، در زمین طغیان مى‏کنند ولى به اندازه‏اى که مشیت او اقتضاء کند نازل مى‏کند زیرا او به حال بندگانش آگاه و بیناست.

کلمه «قَدَر» به معناى کمیت و حجم هر چیز است. پس این که مى‏فرماید:«وَ لکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَرٍ ما یَشاءُ» به این معنا است که خداى تعالى هر چیز را به کمیت و حجم و مقداری که مشیتش اقتضاء کند نازل مى‏کند.

معناى آیه شریفه این است: اگر خداى تعالى رزق همه بندگان خود را وسعت بدهد و همه سیر شوند، شروع به ظلم کردن در زمین مى‏کنند؛ چون طبیعت مال این است که وقتى زیاد شد طغیان و استکبار مى‏آورد، همچنان که در سوره علق فرموده: «إِنَّ الْإِنْسانَ لَیَطْغى‏ أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى‏؛ این انسان هنگامى که احساس بى‏نیازى کند طغیان مى‏کند»(۱) و به همین جهت خداوند متعال رزق را به اندازه نازل مى‏کند و به هر کس به مقدارى معین روزى مى‏دهد؛ چون او به حال بندگان خود خبیر و بصیر است و مى‏داند که هر یک از بندگانش استحقاق چه مقدار از رزق را دارد و چه مقدار از غنا و فقر، مفید به حال اوست؛ همان را به او مى‏دهد.

مال و ثروت ظالمان

یک سوال مهم در این بحث چرا خدا به کسانی که با داشتن مال بیشتر گناه و ظلمشان هم افزون می شود باز هم مال و ثروت می دهد؟

علامه طباطبایی(ره) در پاسخ به این سوال می نویسد: این آیه بیانگر قانون اولیه خدا در توزیع ارزاق بین بندگانش است که حال هر کس را می بیند و به او روزی می دهد؛ اما قوانین دیگری نیز دارد که در عالم حاکم است؛ یکی از آن قوانین قانون ابتلاء و امتحان است(۳) و دیگری قانون مکر و استدراج(۴) است.(۵) این دو قانون سبب می شود که خدا به کسانی که در سوال مطرح شد با وجود کفر و طغیان باز هم مال و ثروت عطا کند.

این بحث نقطه مقابلی هم دارد و آن اینکه چرا برخی حتی به مقدار رفع ضروریات هم از رزق و روزی الهی بی نصیبند که در پاسخ می توان به دو قانون الهی اشاره کرد؛ یکی همان قانون ابتلاء و امتحان و دیگری قانون اثر گناه(۶) که برخی با عمل خود مانند ظلم به دیگری یا ظلم پذیری چنین نتیجه ای را برای خود رقم زده اند.

کلمه «قَدَر» به معناى کمیت و حجم هر چیز است. پس این که مى‏فرماید:«وَ لکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَرٍ ما یَشاءُ» به این معنا است که خداى تعالى هر چیز را به کمیت و حجم و مقداری که مشیتش اقتضاء کند نازل مى‏کند
تلافی کار بد؛ کار بدی مثل آن است
جَزَاءُ سَیِّئَهٍ سَیِّئَهٌ مِّثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَ أَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلىَ اللَّهِ إِنَّهُ لَا یحُِبُّ الظَّالِمِینَ(۴۰- شوری)

پاداش بدى کار بدی است مانند همان؛ ولى هر که بگذرد و [میان خود و طرف مقابلش را] اصلاح نماید؛ پاداشش بر عهده خداست؛ یقیناً خدا ستمکاران را دوست ندارد.

این آیه حکم کسی را بیان می کند که ظلمی در حق او شده است بر اساس این آیه چنین کسى مى‏تواند در مقابل ستمگر رفتارى چون رفتار او داشته باشد و چنین تلافى و انتقامى دیگر ظلم نخواهد بود.

معتکف , تبیان