جایگاه خوش‌بینی و بدبینی در جامعه در کلام امام علی (ع)

خوش‌بینی و بدبینی در جامعه

خوش‌بینی و بدبینی در جامعه , امام علی (ع) در چند حکمت‌ به موضوعات اعتقادی، سیاسی، اخلاقی و اجتماعی می‌پردازد.

حکمت ۱۱۱:

پس از بازگشت از جنگ صفّین، یکى از یاران دوست داشتنى امام، سهل بن حنیف از دنیا رفت.
امام علی (ع) فرمود: اگر کوهى مرا دوست بدارد، در هم فرو مى‌ریزد (یعنى مصیبت‌ ها به سرعت به سراغ
او آید و این سرنوشت در انتظار پرهیزکاران و برگزیدگان خداست).

حکمت ۱۱۲:

امام متقیان فرمودند: هر کس ما اهل بیت پیامبر (ص) را دوست بدارد، باید فقر را چونان لباس رویین
بپذیرد.
(یعنى آماده انواع محرومیت‌ها باشد)

حکمت ۱۱۳:

هیچ سرمایه‌اى از عقل سودمندتر نیست و هیچ تنهایى ترسناک‌تر از خودبینى.
هیچ عقلى چون دوراندیشى و هیچ بزرگوارى چون تقوى.
هیچ همنشینى چون اخلاقى خوش و هیچ میراثى چون ادب و هیچ رهبرى چون توفیق الهى و هیچ تجارتى چون
عمل صالح نیست.
هیچ سودى چون پاداش الهى و هیچ پارسایى چون پرهیز از شُبهات و هیچ زُهدى همچون بى اعتنایى به دنیاى
حرام و هیچ دانشى چون اندیشیدن نیست.

حکمت ۱۱۴:

هرگاه نیکوکارى بر روزگار و مردم آن غالب آید، اگر کسى بر او گمان بد برد، در حالى که از
او عمل زشتى آشکار نشده ستمکار است و اگر بدى بر زمانه و مردم آن غالب شود و کسى به
او خوش گمان باشد، خود را فریب داده.

حکمت ۱۱۵:

شخصى از امام علی (ع) پرسید: حال شما چگونه است؟ فرمود: چگونه خواهد بود حال کسى که در بقاى خود
ناپایدار و در سلامتى بیمار است و در آنجا که آسایش دارد، مرگ او فرا مى رسد.
باشگاه خبرنگاران جوان