اسلام مثل جبهه ای می ماند که اهالی آن، اگرچه گاهی سنگر به سنگر، متفاوت باشند و گاهی هم اختلاف
نظری کوچک و بزرگ داشته باشند؛ اما به هر حال یک جبهه اند و در یک خط ایستاده اند.
گروه پیشمرگان مسلمان کُرد، یکی از این سنگرهای ارزشمند بود که علی رغم اینکه شاید رنگی از تفاوت قومیت
و مذهب داشت، در جبهه ی متحد اسلام و ایران، خوش درخشید.شهدای پیشمرگان مسلمان کُرد، در نگاه رهبر عزیز انقلاب،
گل سرسبد برادران مومن و با اخلاص منطقه ی کردنشین بودند.
الگوی اقدام آنها، چیزی نبود جز خط اتحاد اسلامی و هم افزایی شیعه و سنی برای اسلام.
این الگو، برای ما آموزه ای است که از قرآن و سیره ی اهل بیت (علیهم السلام) آموخته ایم.
متحد در برابر دشمن مشترک
اسوه ی چنین رفتاری، در سیره ی مولای متقیان علی علیه السلام دیده می شود.
پس از رحلت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) اختلافی میان مسلمانان رخ داد که می توانست آتش فتنه
ی عظیمی بر سر اصل اسلام فرود آورد.
دشمنانی که تا دیروز، دندان های کینه برای پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) تیز کرده بودند، با
رحلت او، اسلام را لقمه ی چرب راحت الحلقومی می دیدند که دیگر کارش ساخته است.
از جمله ی این دشمنان:
۱- مرتدین
بسیارى از گروهها و قبایلى که در سال هاى آخر عمر پیامبر (صلی الله علیه و آله) مسلمان شده
بودند، هنوز آموزش هاى لازم اسلامى را ندیده بودند و نور ایمان کاملاً در دل آنها نفوذ نکرده بود.
از این رو هنگامى که خبر درگذشت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) در میان آنان منتشر گردید،
گروهى از آنان پرچم «ارتداد» و بازگشت به بت پرستى را برافراشتند و عملاً با حکومت اسلام در مدینه مخالفت
کرده، حاضر به پرداخت مالیات اسلامى نشدند.
ایشان با گردآورى نیروى انتظامى، نظام نوپاى اسلامى را به شدت مورد تهدید قرار دادند.
۲- مدعیان دروغین نبوت علاوه بر خطر مرتدین، مدعیان نبوت و پیامبرانى دروغین مانند «مسیلمه»، «طلیحه»، «سجاح» نیز در صحنه
ظاهر شده، هر کدام طرفداران و نیروهایى دور خود گرد آوردند و قصد حمله به مدینه را داشتند.
کسی که در کسوت طرفداری از تسنن بنا می کند به شیعه حمله کردن، و از حد می گذراند دشمنی
خود را، این هیچ گونه علاقه ای در مرکز امر به تسنن و به اسلام ندارد عین همین قضیه در
مورد تشیع است کسانی هستند که محرک آتش تعصب در شیعه بر ضد اهل تسنن اند درحالی که هیچ گونه
انگیزه دینی در آنها نیست”
۳- رومیان
خطر حمله احتمالى رومیان نیز مى توانست مایه نگرانى دیگرى براى جبهه مسلمانان باشد، زیرا
تا آن زمان مسلمانان سه بار با رومیان درگیر شده بودند.
از همین روى رومیان، مسلمانان را براى خود خطرى جدى تلقى مىکردند و در پى فرصتى بودند که به
مرکز اسلام حمله کنند.
و احتمالاً خطرات دیگری که اصل و ریشه ی دین خدا را تهدید می کرد و آن شرایط ایجاب
می کرد که جبهه اسلام ولو اینکه در داخل، دستخوش اختلاف نظر و عقیده هست، به مشترکات و نقاط وحدت
بیندیشد تا مهمترین آنها یعنی اصل اسلام حفظ شود.
امیر مومنان علی (علیه السلام) با آنکه از شکاف و زاویه ی ایجاد شده نسبت به فرمان الهی و
بیعتی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) گرفته بود، ناخرسند بود، اما خطر بزرگتری را متوجه دین خدا می
دید؛ لذا نقطه ی اختلاف را برجسته نکرد -اگرچه به فراموشی نسپرد- تا جامعه ی مسلمین دچار دو دستگی و
ضعف نگردد.حضرت فرمود: « خوب مى دانید که من از همه کس به خلافت شایستهترم.
به خدا سوگند، تا هنگامى که اوضاع مسلمین رو به راه باشد و در هم نریزد و به غیر از
من به دیگرى ستم نشود، همچنان مدارا خواهم کرد .
»
دست روی مشترکات بگذاریم “قُلْ یا أَهْلَ الْکِتابِ تَعالَوْا إِلى کَلِمَهٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ اللَّهَ
وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئاً وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّه…
” وقتی خدای متعال به پیامبر دستور می دهد که “اهل کتاب” را به مشترکات میانتان دعوت کن، حجت بر
ما تمام است که اهالی خانواده ی اسلام، باید حول محور مشترکاتشان گرد آیند و متحد شوند.
این اجتماع دور مشترکات، میسر نمی شود مگر اینکه تعصب بر اختلافات را کنار بگذاریم نه اینکه از اعتقادات
خویش دست بشوییم.
در حمله به مذاهب، علاقه ی به اسلام نیست
رهبر معظم انقلاب در دیدار اعضای کنگره گرامیداشت شهداى پیشمرگان مسلمان کرد به نکته ی دقیق و عمیقی اشاره کردند:
“واقعاً این جور است که آن کسی که در کسوت طرفداری از تسنن بنا می کند به شیعه حمله کردن،
و از حد می گذراند دشمنی خود را، این هیچ گونه علاقه ای در مرکز امر به تسنن و به
اسلام ندارد عین همین قضیه در مورد تشیع است کسانی هستند که محرک آتش تعصب در شیعه بر ضد اهل
تسنن اند درحالی که هیچ گونه انگیزه دینی در آنها نیست”چرا در علاقه ی اختلاف افکنان و ناسزاگویان شیعه و
سنی، به اصل اسلام و اصل مذاهب اعتمادی نیست؟
چون آتش تعصبات، ریشه ی درخت اسلام را هدف می گیرد.
گاهی بی فکران و کوته بینان، از دشمنی با مذاهب مختلف، به دنبال خنک شدن دل خود هستند پس آنچه
برایشان مهم است، اسلام نیست.
امیر مومنان علی (علیه السلام) با آنکه از شکاف و زاویه ی ایجاد شده نسبت به فرمان الهی و بیعتی
که پیامبر (صلی الله علیه و آله) گرفته بود، ناخرسند بود، اما خطر بزرگتری را متوجه دین خدا می دید؛
لذا نقطه ی اختلاف را برجسته نکرد -اگرچه به فراموشی نسپرد- تا جامعه ی مسلمین دچار دو دستگی و ضعف
نگردد همانطور که قرآن از سبّ دشمنان پرهیز می دهد، اهل بیت عصمت (علیهم السلام)، یاران خویش را از ناسزای
دشمن برحذر می داشنتد.
امام علی(علیه السلام) به جمعی از یارانش که پیروان معاویه را در ایام جنگ صفین دشنام می دادند، فرمود:
“من خوش ندارم که شما فحاش باشید، اگر شما به جای دشنام، اعمال آنها را برشمرید و حالات آنها را
متذکر شوید (و روی اعمالشان تجزیه و تحلیل نمائید) به حق و راستی نزدیک تر است و برایاتمام حجت بهتر.”
بازیچه ی دشمن نشویم
رصد کردن جبهه ی دشمن و تشخیص و تحلیل تحرکات او، هم اهمیت فوق العاده ای دارد و هم از
هر کسی ساخته نیست.
دشمنی که به قول اهل فن، زیر پوستی کار می کند و رد پایش را پاک می کند، خواندن
نقشه هایش، تیزبینیِ یک رهبرِ حکیم را می طلبد: ” آنچه مهم است این است که ما بدانیم دشمن آرام
نمی نشیند دشمن تا آنجایى که بتواند دشمنى خواهد کرد و نقشه خواهد ریخت و اقدام خواهد کرد…
ما باید بیدار باشیم مسئله شیعه و سنی، مسئله ی مهمی است؛ آنها روی مسئله شیعه و سنی تکیه
کرده اند سعى کردند از هر دو طرف تعصّب ها را برانگیخته کنند؛ یعنى آتش تعصّب را، هم در طرف
شیعه، هم در طرف سنّى برانگیخته کنند.
یک عدّه‌اى هم خب از روى غفلت، همیشه بازیچه‌ى دست این چیزها می شوند.
انسان هاى دلسوز و علاقه‌مند باید حواسشان خیلى جمع باشد که اسیر این معانى نشوند.
”
تبیان
