اظهار پشیمانی و توبه و عذر خواهی در قیامت فایده ای هم دارد؟

اظهار پشیمانی در قیامت

روز قیامت از جاهایی است که در آن عذرخواهی کردن و توبه و اظهار پشیمانی هیچ فایده ای ندارد.

پشیمانی در روز قیامت

در قیامت هیچ کس به درد هیچ کس نخواهد خورد، در آنجا هر کس خودش تنها با اعمال
خود می ماند و شفاعت نیز در هر حالتی پذیرفته نیست! «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ کَفَرُوا لَا تَعْتَذِرُوا الْیَوْمَ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ
مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ»: اى کسانى که کافر شده‏اید، امروز عذر نیاورید، در واقع به آنچه مى ‏کردید کیفر مى ‏یابید.
در قیامت هر کس دعا کند مستجاب نمی شود؛ «وَ اتَّقُوا یَوْماً لا تَجْزی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئاً وَ لا
یُقْبَلُ مِنْها شَفاعَهٌ وَ لا یُوْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ».
در سوره روم آیه ۵۷ نیز می فرماید: «فَیَوْمَئِذٍ لا یَنْفَعُ الَّذینَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُمْ وَ لا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ».

اظهار پشیمانی و عذرخواهی در قیامت

عده ای روز قیامت لب به عذرخواهی برمی دارند اما باید بدانیم که عذرخواهی در روز قیامت سود و
فایده ای نخواهد داشت هر چند که عذرخواهی واقعی و با نیت اخلاص و خلوص باشد؛ زیرا در قیامت چشمان
همگان به حقیقت چنان که باید و شاید روشن می شود و هیچ مطلب پوشیده ای باقی نمی ماند.
در آن حالت که مجرمان، منافقان، کافران، مستکبران و ظالمان با عذاب های الهی رو به رو می شوند از
خداوند می خواهند که عذر ایشان را بپذیرد ولی خداوند بیان می کند که قیامت جای عذر خواهی نیست.
(توبه آیات ۶۴ و ۶۶ و جاثیه آیات ۳۴ و ۳۵ و نیز روم آیه ۵۷ و غافر آیه ۵۲
و ۱۱ و ۱۲)

قیامت جای عذرخواهی نیست!

روزى خواهد آمد که خداى متعال به مجرمین بفرماید: «وَلَا یُۆْذَنُ لَهُمْ فَیَعْتَذِرُونَ: و آنها را
اذن (سخن) گفتن نمى‏دهند، پس عذر نتوانند آورد (زیرا که عذر ندارند)».
(مرسلات: ۳۶) در قیامت، به ما اجازه‌ى عذرخواهى نخواهند داد، به مجرمین اجازه نمى‌دهند که زبان به عذرخواهى باز کنند؛
آنجا جاى عذر خواهى نیست.
این ‌جا که میدان هست و اجازه داده شده است، این ‌جا که عذر خواهى براى ما درجه مى ‌آفریند،
گناهان را مى ‌شوید و ما را پاک و نورانى مى‌ کند، از خداى متعال عذر خواهى کنیم.
این‌جا که فرصت هست، لطف خدا و نگاه محبّت الهى را متوجّه و شامل حال خود کنیم.
«فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ»؛ (بقره: ۱۵۲) مرا به یاد آورید، تا من شما را به یاد آورم.
در‌‌ همان لحظه‌اى که شما دلتان را متوجّه خداى متعال و خدا را در دل خودتان حاضر مى ‌کنید و
به یاد خدا مى ‌افتید، خداى متعال در‌‌ همان لحظه، چشم لطف و مهر و عطوفتش متوجّه شماست؛ دست لطف
و بذل و بخشش او به سوى شما دراز است.
خدا را به یاد خودمان بیندازیم، و الّا روزى خواهد رسید که خطاب الهى به سمت گناهکاران مى‌آید که «…
إِنَّا نَسِینَاکُمْ …
»؛ (سجده: ۱۴) ما شما را فراموش کردیم، ما شما را به دست فراموشى سپرده‌ایم، بروید! عرصه‌ى قیامت این‌ گونه
است.
تبیان