آداب دعا به درگاه خدا

در میان همه انسان ها زمانی در زندگی به وجود می آید که به مشکلاتی گرفتار می شوند. گاهی این مشکلات به شکلی هستند که بر طرف کردن آن ها از توان انسان خارج است. زمان هایی هست که نا امید می شویم و تنها به پروردگار مهربانمان می توانیم پناه ببریم و دعا می کنیم. اما دعا کردن به درگاه پروردگار آداب و اصولی دارد. برای خواندن مطلبی در رابطه با آداب دعا به درگاه خدا با نیک صالحی همراه باشید.

بررسی آداب دعا به درگاه خدا

یکی از بزرگان می گفت (چه نکته خوبی!) ما همیشه وقتی دعا می کنیم به خدا می گوییم خدایا به
ما بده، هیچ وقت دعا نمی کنیم خدایا از ما بگیر، در صورتی که ما به این دعا
بیشتر احتیاج داریم؛ ما به آن چیزهایی که خدا باید از ما بگیرد بیشتر احتیاج داریم تا آن چیزهایی که
بخواهد به ما بدهد.

تا اینهایی که از ما باید بگیرد از ما نگیرد هیچ چیز قابل دادن نیست.
ما باید بگوییم خدایا این حب جاه و مال را از ما بگیر، این حسادتها را از ما بگیر، این
کینه ها و عقده ها را از ما بگیر، این کدورتهای قلبی را از ما بگیر، این پرده ها را
از جلو چشم ما بردار؛ این غلها، این غشها، این حقدها، این ضغنها، این شکها، این شرکها، این کبرها، این
حسدها را از ما بگیر.
به این «بگیر»ها بیشتر احتیاج داریم تا به اینکه چه را به ما بده.

آداب دعا به درگاه خدا برای استجابت

آخر تو چه هستی؟ اول حساب کن که چه هستی و چه داری، چه را طلب می کنی و برای
کجا طلب می کنی؟ گفت: «آئینه شو، جمال پری طلعتان طلب»، اول آنچه باید از تو بگیرند آنها را بیرون
بریز، آنگاه بگو بده.
آن وقت است که دعا ی تو مستجاب می شود و «بده»ها به اجابت مقرون می شوند.

آداب دعا به درگاه خدا به فرموده حضرت علی (ع)

نکته دیگر که درسی است که امام علی علیه السلام می دهد این است (روحش را عوض می کنم و
جمله اش را بعد ترجمه می کنم): هیچ وقت چیزی را بر خدا حتم نکنید، یعنی نگویید خدایا فلان چیز
را به هر حال من می خواهم، من کار ندارم حکمت اقتضا می کند یا نه، مصلحت است یا مصلحت
نیست، ادب عبودیت اقتضا می کند یا نه، مصلحت است یا مصلحت نیست.

ادب عبودیت اقتضا می کند که انسان از خدا بخواهد.
آن کسی که از خدا چیز نمی خواهد او در مقابل خدا انانیت به خرج می دهد.
عبودیت اقتضا می کند که انسان همیشه از خداوند چیز بخواهد و وقتی که انسان از خدا چیز می خواهد
اول این را باید بخواهد: خدایا این قلب من را هدایت کن که از تو آن چیزی را بخواهد که
حکمت و مصلحت است و الا من خیلی اوقات گمراه می شوم، چیزهایی برای خود می خواهم که نباید بخواهم
و چه دعا ی بزرگی است!

در نهج البلاغه خطبه ۲۲۷ می فرماید:
«اللهم ان فههت عن مسألتی،او عمیت (عمهت) عن طلبتی، فدلنی علی مصالحی، و
خذ بقلبی الی مراشدی، فلیس ذلک بنکر من هدایاتک، و لا ببدع من کفایاتک»؛ یعنی خدایا اگر زمانی من گنگ
و لال شدم نفهمیدم از تو چه باید بخواهم، عوضی چیزی خواستم، خدایا اگر از مطلوب واقعی خودم کور شدم،
چشمهایم آن مطلوبهای واقعی خودم را ندید و چیزهایی را دید که اصلا نباید من به اینها توجه کنم، خدایا
اولین دعا ی من این است که با آن لطف و کرم خودت دست به قلب من بینداز و
دل مرا هدایت کن که بفهمم چه بخواهم، مرا به مصالح خودم راهنمایی کن.

این قلب من را بگیر و به سوی رشدش و آنچه که صلاح و هدایت و راهش است راهنمایی بفرما.از
کرم تو و از لطف عمیم تو اینها عجیب و چیز تازه ای نیست؛ یعنی تو چقدر لطف داری که
بسیاری از اوقات اصلا قلب من را خودت هدایت کرده ای که من چه از تو بخواهم، اینها هم جزء
لطفهای توست.

مطالبی درباره آداب دعا به درگاه خدا

در دعای رجب می خوانیم:

«یا من ارجوه لکل خیر و آمن سخطه عند کل شر؛ ای خدایی که برای رسیدن به هر چیزی به
او امیدوارم و از خشم او در برابر هر بدی در امانم» تا آنجا که می گوییم: «یا من یعطی
الکثیر بالقلیل» ای خدایی که رحمت و نعمت بسیار را می دهی در مقابل عمل کم.
«یا من یعطی من سئله ای» خدایی که عنایت می کنی به هر که از تو بخواهد ولو عملی هو
نداشته باشد؛ معاوضه عمل هم نیست.

«یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه» ای خدایی که اعطا می کنی و رحمت می کنی
به بنده ای که حتی از تو نخواسته و تو را نمی شناسد.
«تحننا منه و رحمه» از بس تو به بندگان خودت لطف و تحنن و رأفت و رحمت داری!

یکی از
شرایط دعا – که شرایط زیاد دارد – همین ایمان به لطف عمیم پروردگار است و اینکه رحمت پروردگار بی
منتهاست و اینکه انسان هر اندازه عاصی و گنهکار باشد اگر به مانند یک بنده تائب و بازگشت کننده و
مقر به معصیت و بنده ای که تصمیم گرفته است دیگر نافرمانی نکند به درگاه الهی قدم بگذارد محال و
ممتنع است که پروردگار او را از در خانه خودش دور کند.

آداب دعا به درگاه خدا برای مستجاب شدن دعا

خوب است بدانید: آداب دعا به درگاه خدا

صلوات، دعا را به آسمان می برد!

علامه محمدباقر مجلسی یکی دیگر از شرایط پذیرش و استجابت دعا را فرستادن صلوات بر محمد و آل محمد می داند و صلوات را یکی از عوامل قبولی دعا می شمارد. همچنین است که از امام صادق (ع) نقل شده است که: «هر کس دعا کند و پیغمبر را یاد نکند، آن دعا بر بالای سرش می ایستد و تا هنگامی که صلوات نفرستد به سوی آسمان نمی رود.»
همچنین درباره ی اثر صلوات در «من لایحضره الفقیه» به سند معتبر نقل شده است که: «حضرت صادق (ع) به صباح بن سبابه فرمودند: می خواهی تو را چیزی تعلیم دهم که خدا به سبب آن، تو را از آتش جهنم حفظ کند؟ گفت: بلی!

حضرت فرمودند: بعد از صبح (نماز صبح) صد مرتبه «اللهم صلی علی محمد و آل محمد» بگو تا خداوند روی تو را از گرمیِ آتش جهنم نگه دارد.» و در بحارالانوار جلد ۹۴ نیز از حضرت رسول (ص) نقل شده است که ایشان فرموده اند: «هر کس روز جمعه صد مرتبه بر من صلوات بفرستد، حق تعالی شصت حاجت او را برآورده می کند، سی حاجت دنیایی و سی حاجت اخروی!» و در فروع کافی جلد ۳، نیز از امام محمدباقر (ع) نقل شده است که: «هیچ عملی در روز جمعه بهتر از فرستادن صلوات بر محمد و آل او نیست

اسک دین و باشگاه خبرنگاران