بیوهای عجیب و غریب اینستاگرامی، که هویت های واقعی افراد نیستند

شاید کاربرد اصلی بیوهای اینستاگرامی برای برخی افراد اصلا روشن نیست که با انتخاب های عجیب  و غریب سعی می کنند جلب نظر کنند. گرچه بیو برای معرفی است ولی نه از طریق خودنمایی. به هر حال در فضای مجازی رفتارهای عجیب و گاها ساختار شکنانه ای را می بینیم که ریشه در درونیات این افراد دارد. برای بررسی و آسیب شناسی آن با ما همراه باشید.

بیوهای اینستاگرامی

اینستاگرم یا اینستاگرام (به انگلیسی: Instagram) شبکه اجتماعی همرسانی عکس و ویدئو است
که این امکان را به کاربران خود می‌دهد که عکس‌ها و ویدئوهای خود را در دیگر شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک،
توییتر، تامبلر و فلیکر همرسانی کنند. کاربران هم‌چنین می‌توانند از فیلترهای دیجیتال برای عکس‌هایشان
استفاده کنند. محدودیت همرسانی ویدئو در اینستاگرام ۶۰ ثانیه است.

چه در ملاقات حضوری، و چه در دیدار از حساب کاربری اینستاگرام و توییتر، شما دقیقا هفت ثانیه فرصت دارید
تا هنگام ملاقات با فردی، برای اولین بار، تاثیر و حس خوبی روی او داشته باشید، بهتر است علاوه بر
داشتن عکس مناسب، اسم خود را ساده و بدون کاراکترهای عجیب و غریب بنویسید…

این ها توصیه هایی است برای نوشتن یک بیوی اینستاگرامی؛ اما آیا همه به توصیه های این چنینی گوش می دهند؟
یا برای جلب توجه دست به دامان کاراکترهای عجیب و غریب می شوند؟ آن چه در ادامه می آید، گفت و گوی
ما با دکتر امیرحسین جلالی، روان پزشک و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران است.
او در این گفت و گو دلیل شکل گیری هویت های نقاب دار را بررسی می کند.

دلیل عجیب بودن بیوهای اینستاگرامی

احتمالا با بیوهای عجیب و غریب اینستاگرامی برخورد داشته اید؛ به نظر شما چرا بعضی ها
برای معرفی خودشان از اطلاعات عجیب یا غیرواقعی استفاده می کنند؟

همه آدم ها به طور ذاتی نیاز به ابراز وجود دارند؛ میل به دیده شدن و مطرح شدن، میل به تایید
شدن از سوی عده زیادی از اطرافیان و میل به بودن در کنار کسانی که شبیهشان فکر می کنند
یا مثل آن ها زندگی می کنند. همه این امیال کاملا طبیعی است اما اگر برای کسی زمینه ابراز وجود فراهم نباشد،
یعنی زمینه ای نباشد تا به وسیله آن خودش را مطرح کند، به سمت عجیب و غریب شدن
می رود و خودش را جور دیگری معرف می کند.

از نظر روان شناختی، رفتار همسان انسان ها را نمی شود براساس الگویی مشخص دسته بندی کرد.
برای رفتارهای یکسانی که از سوی گروه های مختلف جامعه سر می زند، باید توجیه و تفسیرهای متفاوتی قائل بود.

گاهی رفتار کسی که خودش را با جملاتی غیرمتعارف و غیرواقعی معرفی می کند، موید تمایلش
به جلب توجه است. گاهی تمایل به ارائه تصویری اغراق شده و غیرطبیعی از خود است.
گاهی تمایل به ارائه تصویری اغراق شده و غیرطبیعی از خود است که در این صورت یا شخص
به علت ناکامی و بی کفایتی اش، از افشای هویت حقیقی خود نگران است، یا از تعریف خود واقعی اش شرمنده است.

خودنمایی در فضای مجازی از طریق بیوهای اینستاگرامی

بعضی وقت ها هم هیچ کدام از این موارد مطرح نیست، فرد نتوانسته با این مسئله کنار بیاید
که مثل خیلی از داشتن یک زندگی، متفاوت از سبک و سیاق معمول می بیند، در گرو تصویری
غیرمعمول و اغراق شده از خود. اما نکته ای که دارای اهمیت است، این است که گاهی میل
به متفاوت بودن با دیگران، اعتراض به فرصت هایی است که در اختیار یک فرد قرار نگرفته؛
اعتراض به خلاقیت هایی است که در جامعه زمینه ای برای بروز آن ها فراهم نشده!

برای افرادی که صحبتشان شد، فضای مجازی جذاب تر است، چون امکان بیشتری برای خودنمایی دارند.
کدام یک از مختصات فضای مجازی این امکان را بیشتر برایشان مهیا می کند؟

مهم ترین ویژگی ای که فضای مجازی در اختیار هر فرد قرار می دهد، امکان حضور با خودِ ایده آل است؛
هویتی که شخص به میل خودش می آفریند. هیچ کدام از ما در ایجاد هویت خودمان نقشی نداشتیم،
نه عوامل ژنتیکی در اختیار ما بودند و نه کنترلی نسبت به انتخاب عوامل محیطی داشتیم. چهره ما،
والدینمان، موقعیت اجتماعی و مالی خانواده، کشوری که در آن متولد می شویم و… همه و همه
از قبل تعیین شده اند، بدون این که ما در انتخابشان دخیل باشیم.

اما وقتی فرد، هویتی نقاب دار برای خودش انتخاب می کند، در این هویت جدید، ظاهر امر، داشتن
یک هویت نمایشی است که غالبا برای جلب توجه و گرفتن تایید بیشتر است؛ اما در هسته
این رفتارها نوعی شیفتگی به خود وجود دارد که بخشی از این خودشیفتگی هم طبیعی است.
درواقع با داشتن یک هویت نمایشی، شخص دو امکان برای خودش فراهم می کند، خلق خودی جدید و ایده آل و ارضای خودشیفتگی.

میل به دیده شدن در بیوهای اینستاگرامی

اشتیاق و علاقه به حضور در فضاهای مجازی و این میل به دیده شدن از کجا نشئت می گیرد
و تا چه اندازه این میل و اشتیاق می تواند بیمارگونه باشد؟

میل به دیده شدن امری عادی است و جزو نیازهای طبیعی انسان است و تا وقتی افراطی آسیب زا نباشد،
بیمارگونه نیست. همین طور که بخشی از توجه و حضور در فضاهای مجازی پدیده ای عادی است
و از نیاز طبیعی انسان به تعلق در گروه و میل به دیده شدن و تایید و تشویق شدن نشئت می گیرد.
هر انسانی دوست دارد عضو گروه باشد؛ وقتی هیچ کارناوال و حزب و دسته و سندیکایی وجود نداشته باشد
تا فرد به صورت مشروع و قانونی در کنار افرادی شبیه خودش به ابراز عقیده بپردازد،
جذب گروه های مجازی می شود و برای خودش فضایی امن و ایده آل دست و پا می کند.

چلچراغ ـ زومیت