هیچ کس نمی‌تواند شما را مجبور کند مطابق با قانون و عادت خاصی بنویسید.
اما محض رضای خدا با هر وسیله و عادتی که می‌نویسید به صدای نوشتن احترام بگذارید.
به گزارش سرویس نگاهی به وبلاگ‌های خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در ادامه مطلب وبلاگی به نشانی http://maryamhosseinian.blogfa.com آمده است: آنقدر
صدای نوشتن مهم است که می‌تواند سرنوشت هر نویسنده‌ای را تعیین کند.
حلول این صدا در روح شماست که تبدیل می‌شود به کلمه‌هایی برای خلق داستان.
حتما شنیده‌اید جمله‌های داستانی با هر جمله‌ای در دنیا تفاوت دارند.
این تفاوت از کجاست؟ می‌خواهید بدانید؟ پس لطفا به صدای نوشتن گوش بدهید.
باور کنید اصلا کار سختی نیست.
فقط لازم است آن لحظه طلایی قبل از تماس نوک قلم روی کاغذ را پررنگ‌تر کنید.
حتما شما هم معتقدید داستان‌نویسی با هیچ منطقی در دنیا برابری ندارد.
یعنی اگر قرار بود نویسنده‌ها بدانند کی قرار است بنویسند؟ کی لگد می‌زنند به تمام چارچوب‌ها و قوانین دنیا؟ و
کی قرار است شکست‌های زندگی‌شان را قاب بگیرند روی دیوار تا جایی بشود حادثه یا شخصیتی در داستان؟…
آن وقت صدای نوشتن را چگونه می‌شنیدند؟ صدای نوشتن همان وقتی که احساس می‌کنید قلبتان توی گلویتان می‌تپد و اگر
ننویسید خفه می‌شوید، آرام و مهربان وارد اتاقتان می‌شود.
دستی بر شانه‌تان می‌نشاند و می‌گوید: اجازه هست؟ صدای نوشتن آغوشش را باز می‌کند و می‌نشیند روی عمیق‌ترین زخمی که
مثل خوره روحتان را می‌خورد و زخمتان را می‌پوشاند و آن وقت است که نوک قلم می‌نشیند روی کاغذ.
خیلی هم ساده نیست.
نه؟ مگر کسی پیدا می‌شود تا بگوید نوشتن کار آسانی است؟ اما…
صدای نوشتن معجزه‌ای است که به اندازه نوشتن یک داستان کوتاه، بلند یا رمان دوام دارد.
شما متعلق به کدام گروه از نویسنده‌ها هستید؟ همان‌هایی که منتظر صاعقه هستند برای نوشتن داستانی تازه و مدام به
آسمان نگاه می‌کنند تا کلمه‌ای ببارد؟ یا خودتان را دوست دارید، به قلمتان عشق می‌ورزید و دلتان آرام می‌گیرد، وقتی
چادر خلوتتان را برپا می‌کنید و به صدای نرم و زیبای نوشتن گوش می‌دهید؟ انتهای پیام کد خبر: ۸۸۰۶-
دو پسر اهل خراسان شمالی که بجای نوشیدنی بنزین می خورند 
